امام موسي صدر در تفاسيري كه از قرآن ارائه مي دهد برخي تفاسير را بيش از ديگر تفاسير مورد تفقد قرار مي دهد: اكنون به تفسير دوم آيه «النّفّاثاتِ فِي العُقدِ» مي پردازيم.

تا همين امشب گمان مي كردم اين تفسير از يافته هاي خودم است اما هنگامي كه به تفسير محمد عبده مراجعه كردم، دريافتم كه اين معني از آن او است و او بر من و بسياري از مفسران و غيرمفسران در اين مساله و بسياري مسائل ديگر پيشي دارد، قدّس الله نفسهُ.

محمد عبده مي گويد كه «النّفّاثاتِ فِي العُقدِ» كنايه از سخن چينان و غيبت كنندگان و مفسدان و كساني است كه مي كوشند با سخن و زمزمه و وسوسه، در كارهاي مردم گره ايجاد كنند و آنها را پيچيده سازند و دوستي و برادري مردم را از ميان برند. سپس مي گويد نسبت به خبرچين هوشيار باش، او نزد تو چيزي مي گويد كه تو گمان مي بري در آن صادق است زيرا سخن چينان روحيات تو را مي شناسند.

از اين رو، سخن يا اشاره يا گله يي از دوست تو مي گيرند، سپس با برنامه يي خاص آن را برجسته و بزرگ و براي تو بازگو مي كنند. تو مي بيني كه اين سخن از دوست تو است زيرا بخش هايي از اين نقل قول از كلام او گرفته شده است. سپس، نزد دوست ديگر تو مي روند و از تو نزد او سخن چيني مي كنند و از همين راه رشته دوستي تو و ديگران را پاره مي كنند.

اين گونه ميان زن و شوهر و ميان دو برادر و ميان دو دوست و ميان مردم را به هم مي زنند، سخن پراكني مي كنند و ميان مردم اختلاف مي افكنند. اينان خطرناك ترين افراد بشر هستند.