آدمی جزیی از مجموعه آدمیان است و اگر با مجموعه هماهنگ باشد و یکدیگر را نصیحت و سفارش کنند، قدرتمند می‌شود و می‌ماند اما اگر آدمی در میدان تنها بماند، بیم آن وجود دارد که از میان برود.
امام موسی صدر: انسانی که با چهار ویژگی شناخته می‌شود خسران ندارد. این ویژگی‌ها عبارتند از ایمان و عمل صالح و سفارش به حق و به صبر. تواصی به حق یعنی توصیه متقابل: هرکس دیگری را به حق سفارش کند. تواصی به صبر هم یعنی هر کس دیگری را به صبر سفارش کند اما چرا هر کس این ویژگی‌ها را داشته باشد، در خسران نیست؟ این مساله را به اختصار توضیح می‌دهم.
روشن است کسی که به خدا ایمان دارد و عمل صالح انجام می‌دهد، روزی از عمرش سپری می‌شود. این حرف کاملاً درست است اما این روز را در راه چیزی گرانقدر‌تر صرف کرده است. انسانی که در خسران است و انسانی که هر لحظه از عمرش می‌کاهد، اگر این لحظه‌اش را در راه خیر و عمل صالح صرف کند، خسران ندیده است بنابراین، ساعتی از عمر را می‌دهد اما در عوض جاودانگی را می‌گیرد.
همچنین «وتواصوا بِالحقِّ وتواصوا بِالصّبرِ» گفتیم که آدمی جزیی از مجموعه آدمیان است و اگر با مجموعه هماهنگ باشد و یکدیگر را نصیحت و سفارش کنند، قدرتمند می‌شود و می‌ماند اما اگر آدمی در میدان تنها بماند، بیم آن وجود دارد که از میان برود. از همین رو است که مصلحان می‌کوشند جامعه را اصلاح کنند و اگر در این راه ناکام ماندند، جامعه یی کوچک یا دوستانی چند یا حزبی یا گروهی یا جمعیتی یا انجمنی تشکیل می‌دهند، تا در آن زندگی کنند و یکدیگر را نصیحت کنند. در غیر این صورت، آدمی از بین می‌رود و در خسران خواهد بود.