امام موسی صدر: «ارایت الّذِی یکذِّبُ بِالدِّینِ» آیا دیده یی کسی را که منکر دین است؟ کسی که خدا و رسولش و آخرت و احکام را انکار می‌کند؟ به طور طبیعی این عبارت تنبیهی برای جمله بعد است.

 «ارایت» یعنی دوست داری که ببینی؟ اگر منکر دین را ندیده یی، من او را به تو نشان خواهم داد. اگر دوست داری کسی را ببینی که دین را انکار می‌کند، به کسی نگاه کن که یتیم را می‌راند و بر اطعام مسکین تشویق نمی‌کند. این عبارت بهترین تعبیر برای تاکید در زبان عربی و تایید مساوات و برابری است.

آیا دوست داری منکر دین را ببینی؟ پس کسی را نگاه کن که یتیم را از خود می‌راند و بر اطعام مسکین هم تشویق نمی‌کند. بنابراین، دور ساختن یتیم از خود و بی‌توجهی به اطعام مسکین به تکذیب دین می‌انجامد.

 حقیقت این است که معنای درست ایمان به خدا و دین مستلزم رسیدگی و توجه به خلق خدا و امور جامعه و وضعیت مردم است و در غیر این صورت ایمان در کار نیست. علت این است که ایمان به خدا معنای ایمان به آفریننده جهان، خدای عالم عادل رئوف رازق رحیم است، خدایی که هر صفت نیکو و شایسته یی از او آغاز می‌شود و به او نیز پایان می‌یابد، نقطه آغاز و پایان هر خیری.

ایمان به خدا به این معنی مستلزم این است که ما به هستی بنیان نهاده شده بر حق و عدل ایمان داشته باشیم زیرا که صفات آفریننده بر آفریده‌اش منعکس می‌شود.