امام موسي صدر در بخش ديگري از تفسير خود مي گويد: گفتيم خداوند صمد است، يعني بي نياز از مردم است و همه به او نيازمندند. او به چيزي نياز ندارد، اما همه چيز به او نيازمند است. به زمان و مكان نيازي ندارد، اما زمان و مكان به او نياز دارد.

بنابراين، همه آدميان در برابر او مساوي اند، او به كسي براي كمك يا تقسيم كار نياز ندارد و همه در برابرش مساوي اند. اين تساوي براي ازمنه و امكنه و اشيا و حالات و همه چيز صادق است. همه چيز در برابر خدا مساوي است، زيرا او به كسي يا چيزي نياز ندارد.

ما انسان ها برخي از انواع خوراكي ها را بيشتر دوست داريم، زيرا بدان نيازمندتريم اما خداوند از هر چيزي بي نياز است. همه مكان ها و زمان ها براي خدا يكي هستند. از اين تحليل مي فهميم كه همه چيز، هر مكان و زمان و شخصي، در برابر خداوند يكسان است و هيچ كس را بر ديگري و هيچ مكاني را بر مكان ديگر و هيچ زماني را بر زمان ديگر برتري نيست.

خداوند در برخي اشيا، اسباب و نشانه هايي قرار داده و آنها را رمز دانسته است، مانند كعبه و روز جمعه و ماه رمضان و غير اينها. ما نيز براي برخي اماكن يا روزها اعتبار و ويژگي خاصي قايل هستيم، مثل روز استقلال يا پرچم. اعتبار پرچم از قانون است، نه اينكه ذاتا احترامي دارد.

به اينجا رسيديم كه همه اشيا و زمان ها و مكان ها و حالات براي خداوند مساوي اند. نكته اساسي اين است كه در مجموعه بشري هيچ كس بر ديگري برتري ندارد، مگر به علم و تقوا.