امام موسی صدر: «ویلُ لکلِّ هُمزهٍ لُمزهٍ الّذِی جمع مالاو عدّدهُ یحسبُ انّ مالهُ اخلدهُ.» هر انسانی که مالی می‌اندوزد و بر آن می‌افزاید و گمان می‌برد که فقط ثروتش او را جاودانه می‌کند و بر مردم کبر می‌فروشد و بدگویی و عیب جویی می‌کند و دیگران را ریشخند می‌زند و فخر می‌فروشد که او از دیگران بر‌تر است، این مردمان در آتشی خردکننده افکنده می‌شوند. در این آیات معنای اخروی آن روشن است اما در این دنیا هم در آتش افکنده می‌شوند یعنی در اوضاع اجتماعی که چون آتش خردکننده می‌سوزاند.

به سخن دیگر، سرنوشت محتکران و فخرفروشان به مالشان و کسانی که خود را از دیگران بر‌تر می‌دانند این است که از طریق خشم مردم و ریشخند مردم و رویگردانی مردم در آتش خداوند افکنده می‌شوند و در هم می‌شکنند. مصیبتشان این است که ثروتشان از آنان گرفته می‌شود و مردم از آنان دوری می‌کنند و در جامعه خوار و خفیف می‌شوند. این آتش است که قلبشان را می‌سوزاند.

پس هر انسانی که این گونه باشد، پیش از آنکه به آتش دوزخ گرفتار شود و آتش خداوند او را در هم بشکند و قلبش را بسوزاند و همه در‌ها به رویش بسته باشد و به ستون‌های بلند بسته شده باشد، اینجا و در همین دنیا، در نتیجه احتکار و مباهات به مال و تحقیر مردم گرفتار می‌شود.