حورا صدر، فرزند امام موسی صدر در مصاحبه با گروه تاریخ شفاهی موسسه، خاطراتی را ازشب پایانی اعتصاب غذای امام در مسجد عاملیه در سال ۱۹۷۵ بیان کرده است. بخشی از گفته‌های او را در ادامه می‌خوانید.


روز آخر ما برای دیدن امام به مسجد* رفتیم. منزل ما حازمیه بود که به نسبت با مسجد فاصلۀ زیادی داشتیم. حازمیه منطقه‌ای مسیحی‌نشین بود و البته به تعبیر امام، منطقۀ خاکستری، یعنی از مناطقی نبود که ساکنانش خیلی متعصب باشند.

من و مادرم همراه با عمه بتول (خواهر امام صدر که چند سال پیش فوت کردند)، برای احوالپرسی پدرم با ماشینی به سمت مسجد حرکت کردیم. در راه خط تیراندازی بود و راننده مجبور بود مسیر را زیگزاگی رد کند. تا به مسجد برسیم.

خیلی همۀ موارد را یادم نیست، ولی قرار شد كه من و عمه‌ بمانیم. مادرم برگشتند، شاید هم ملیحه بود، ملیحه آن زمان كوچک بود.

آن شب هم که شب آخر اعتصاب بود بمباران شدید بود و گفتند باید به پناهگاه بروید، دور مسجد را می‌زدند. در مسجد نیم‌طبقه‌ای بود که امام موسی صدر آنجا مستقر بودند و برای نماز یا خطبه پایین می‌آمدند، ولی استقرارشان آنجا بود و مردم برای دیدن ایشان به طبقۀ بالا می رفتند.

شب آخر همۀ کسانی که در مسجد بودند به پناهگاه رفتند ولی خود امام از محل استقرارشان پایین آمدند و در مسجد ماندند، حالا بقیه از مسجد به پناهگاه رفته بودند ولی امام به مسجد آمدند. با وجود اینکه خیلی به ایشان اصرار می‌شد که به پناهگاه بروند اما امام در مسجد ماندند. با اینکه خطرناک هم بود و ممکن بود خمپاره‌ها مسجد را ویران کنند.

بخشی را هم در مسجد برای خانم‌ها مشخص کرده بودند که ما آنجا ماندیم. دکتر چمران هم آمدند و نشستند با خانم‌ها صحبت کردند.خانم‌‌ها کمتر شب را می‌ماندند و همه در رفت و آمد بودند. مسجد مرتب پر و خالی می‌شد. چمران پیشنهاد می داد که نباید فقط امام اعتصاب غذا کند و بهتر است که بقیه هم چیزی نخورند حتی اگر حال کسی بد شد چه بهتر این خیلی هم خوب است.

-------------

* امام موسی صدر از روز جمعه، 27 ژوئن 1975 (ششم تیر 1354 شمسی / هفدهم جمادی الثانی 1395 قمری) در مسجد صفای مجتمع آموزشی عاملیه در اعتراض به جنگ های داخلی لبنان دست به اعتصاب غذای نامحدود زد و در بیانیه ای تاریخی، خواسته های خود را، که پایان خونریزی و برقراری آتش بس از طرف همۀ نیروها و موارد دیگر بود، اعلام کرد. گروه های بسیاری از مردم در این اعتصاب با او همراه شدند و هزاران نفر از بعلبک و شهرهای دیگر جنوب به سوی بیروت سرازیر شدند. در نهایت در روز یکم ژوئیه، (دهم تیر 1354) امام با انتشار پیامی، پس از چهار روز به اعتصاب غذای خود پایان داد.