... می‌بینیم که احدیت و صمدیت خداوند از معنای انتزاعی خود در می‌گذرند و به درون زندگی ما راه می‌یابند. ما در عالم اسباب و در جهانی عقلانی به سر می‌بریم که همه هستی برای ما خلق شده است: «هُو الّذِی خلق لکم ما فِی الارضِ جمِیعاً و و سخّر لکم اللّیل و النّهار و الشّمس و القمر و النُّجوم مُسخراتُ بِامرِهِ» همه چیز برای ما است و کلیدی دارد و کلید اشیا علم است و عمل. باید تلاش کنیم تا به آنچه می‌خواهیم برسیم. در غیر این صورت، به اهدافمان نخواهیم رسید.

پس همه چیز و همه کس و همه زمان‌ها و همه مکان‌ها و همه حالت‌ها در برابر خداوند مساوی‌اند و در میان آن‌ها سعد و نحس و دور و نزدیک وجود ندارد، مگر به اندازه یی که برای آن تلاش می‌کنیم. نمی‌توانیم برای پیشرفت به تاریخ یا اجداد خود تکیه کنیم.

حضرت محمد به دخترش، فاطمه زهرا (س)، می‌گوید: «إنِّی لااُغنِی عنک مِن الله شیئاً.» آیا باید به خانواده و خویشان خود بنازیم؟ آیا باید به سفید پوست بودن افتخار کنیم؟ چه تفاوتی میان سفید و سیاه در نزد خداوند هست؟ مفهوم احدیث تفاوت نژادی میان سفید و سیاه را رد می‌کند.

پس، با تامل در مفهوم احدیت و صمدیت در می‌یابیم که نژادپرستی ناپذیرفتنی است. چون آدمی پیروز می‌شود، احساس تکبر و خودپسندی می‌کند و این ترک اولی است. خداوند پیامبرش را پرورش داده است و نمی‌گذارد تا دچار خودپسندی شود و حس کند پیروزی از جانب خودش است.