مباحثۀ یک جوان با یک مرجع سالخورده در نظر ما کار بزرگ و مهمی به حساب می‌آمد.
سطح علمی حوزوی بعضی افرادی که بعد از پیمودن مراحل حوزوی به دانشگاه روی آورده‌اند و مراحل دانشگاهی را طی می‌کنند ضعیف می‌شود، ولی امام صدر از زمرۀ کسانی بود که با وجود تحصیلات دانشگاهی، معلومات حوزوی‌اش ضعیف نگردید. این نکته در واقعۀ زیر به وضوح معلوم می‌گردد:
یکی از علمای بزرگ به نام آیت‌الله شیخ محمدکاظم شیرازی که در اواخر عمر در نجف اشرف مرجع تقلید به شمار می‌آمد، به قم تشریف آورده و میهمان آیت‌الله فیض، یکی از بزرگان علمای قم، شده بودند.
ما به همراه آقا موسی صدر و عده‌ای دیگر از رفقا برای دیدن آیت‌الله شیرازی رهسپار شدیم. در آن مجلس امام صدر، از درس اصول کتاب مرحوم آخوند خراسانی و حاشیه‌ای که به رسائل دارد، موضوع استصحاب را مطرح کرد. مرحوم آخوند، نظری در مورد کتاب رسائل مرحوم شیخ انصاری دادند و امام صدر هم بر رأی مرحوم خراسانی ایرادی داشت. این در حالی بود که تنها بیست یا بیست و دو سال از عمر آقا موسی می‌گذشت.
وقتی امام صدر از نقد نظر آخوند فراغ یافت، آیت‌الله شیرازی به دفاع از آخوند و رأی او پرداخت و پرسش و پاسخ مفصلی میان آن دو رد و بدل گردید تا آنجا که آیت‌الله شیرازی اقرار کرد که بیشتر از این نمی‌تواند از رأی آخوند دفاع کند!
البته آیت‌الله شیرازی (ره) مردی عادل و منصف بود؛ زیرا وقتی که دید ایراد وارد است، دست از دفاع برداشت. از طرف دیگر، مباحثۀ یک جوان با یک مرجع سالخورده در نظر ما کار بزرگ و مهمی به حساب می‌آمد.
منبع: کتاب گذار‌ها و خاطره‌ها، صفحه ۱۰۸