امام موسی صدر یقیناً موسیقی را اشکال نمی کردند چون معقول نیست که شخصیتی مثل آقای صدر موسیقی را اشکال کند و در عین حال آن را گوش هم بکند.
در همان سفر الجزایر، بعد از کنفرانس بنا به پیشنهاد ایشان به منزل آقای نورالدین آل علی رفتیم. در آنجا مقداری صحبت کردیم که ایشان از من پرسیدند، نظرتان در مورد موسیقی چیست؟ گفتم من چه بگویم، اول شما نظرتان را بفرمایید. گفتند: نه، اول باید فقهای قم نظرشان را بگویند. من گفتم که از نظر من دو نوع موسیقی وجود دارد؛ یک نوعش حرام است و دیگری نیست. اگر موسیقی را امثال ویگن بخوانند حتماً حرام است. اگر امثال فیروز بخوانند، مثل «یا قدس یا مدینة السلام»، حلال است.
ایشان به شوخی گفتند: «آقای خسروشاهی مکتب اسلامی است، بعداً می‌رود قم چیز دیگری می‌گوید، نوار «یا قدس یا مدینة السلام» را بیاورید تا ایشان را در عمل هم امتحان کنیم.» خوب، نوار را آوردند و ایشان هم گوش کردند. این نشان می‌داد که ایشان یقیناً موسیقی را اشکال نمی‌کنند. چون معقول نیست که شخصیتی مثل آقای صدر موسیقی را اشکال کند و در عین حال آن را گوش هم بکند.
فصلنامه نامه مفید، میزگرد، سال چهارم، شماره ۱۶، زمستان ۱۳۷۷