[امام موسی صدر،] بسیار مرد خلیقی بود. خوش‌اخلاق بود؛ در صحبت‌هایش، در اطوارش، در نشست و برخاست‌هایش و در معاشرت‌هایش یک ذره گزندگی نداشت. بسیار ملایم بود، بیان خیلی نرمی داشت. شخصیت‌ها را در نظر می‌گرفت، با هر کسی مطابق شخصیت خودش و مطابق با مقامش صحبت می‌کرد. نسبت به بزرگان، مخصوصاً مراجع و مخصوصاً کسانی‌که در سطح اساتید ایشان بودند و احیاناً ایشان پیش آن‌ها درس خوانده بود، خیلی متواضع و حق‌شناس بود. 

یادم هست که در یکی از سفر‌ها که ایشان از لبنان برگشتند، در منزل آقای هاشمی رفسنجانی، جلسه‌ای تشکیل شد و قرار بود که ایشان بیایند و سؤالاتی مطرح بشود و ایشان جواب بدهند و فعالیت‌ها و کوشش‌های خودشان را در زمینه سیاسی، اقتصادی و فرهنگی لبنان تشریح نمایند. ما هم از بسیاری اساتید و فضلای حوزه دعوت کرده بودیم تا در این جلسه شرکت نمایند. 

یکی از کسانی‌که در این جلسه شرکت کرده بود، آیت‌الله آقای حاج شیخ حسین‌علی منتظری بود. امام موسی صدر وقتی وارد شد، با افراد جلسه که نوعاً از اساتید و بزرگان و موجهان حوزه بودند، معانقه و مصافحه نمود. وقتی که در مقابل آیت‌الله منتظری قرار گرفت، خم شد تا دست ایشان را بوسید و یادآوری کرد که من پیش شما درس خوانده‌ام و از شما استفاده کرده‌ام و شما حق بزرگی به گردن من دارید. 

من هیچ‌گاه این منظره را یادم نمی‌رود، آن قد بلند و آن قد رشید، خوب آقای منتظری هم نسبت به ایشان کوتاه بودند، چطوری ایشان خم شد و دست استادش را بوسید و نسبت به استادش حق‌شناسی کرد. وقتی که آن منظره یادم می‌آید واقعاً بدنم می‌لرزد و یاد این کلام امیرالمؤمنین می‌افتم که حضرت فرمود: «کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم»، یعنی مردم را به وسیله عملتان، به وسیله رفتارتان به خیرات و به فضیلت‌ها و به نیکویی‌ها دعوت بکنید. امام موسی صدر از آن افرادی بود که صرف‌نظر از فضیلت‌ها و عملش، بیانش و قلمش، اطوار و اعمال و معاشرت‌هایش هم می‌توانست به عنوان یک الگو در تربیت مکتب اسلام باشد.