به گزارش روابط عمومی موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، پنجمین گردهمایی سالانه کانون گفت‌وگوی موسسات امام موسی صدر ​با موضوع «گفت و گو و دیگری» و با سخنرانی فاطمه صدرعاملی، مسئول کانون گفت‌وگو کار خود را آغاز کرد.

فاطمه صدرعاملی در سخنرانی خود ضمن اشاره به فلسفه شکل گیری کانون گفت‌وگو نکاتی را درباره اهمیت مقوله گفت‌وگو و ضررهای نبود آن در جامعه بیان کرد. او در بخشی از سخنان خود گفت: «متاسفانه نارسایی‌هایی در جامعه ما وجود دارد که باید از آنها یاد گرفت. گفت‌وگو گرچه بدیهی و ساده به نظر می‌رسد، اما با پیچیده شدن روابط اجتماعی موانعی بر سر راه آن وجود دارد. گفت‌وگو یک مهارت فراموش شده است و قواعد و اصولی دارد.»

برنامه اصلی این همایش میزگردی با عنوان «گفت‌وگو و دیگری» بود که با سخنرانی دکتر رسول رسولی پور، عضو هیات علمی دانشگاه خوارزمی، محمدمهدی مجاهدی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی و اسدالله مرادی، عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان و دبیری مهدی فیروزان تشکیل شد.

پس از پایان میزگرد، تعدادی از شرکت کنندگان در کارگاه‌های گفت‌وگو و راهنمایان این کارگاه تجربه استفاده از گفت و گو در زندگی روزمره خودشان را با حضار به اشتراک گذاشتند.

همچنین یک تجربه کارگاهی تمرین گفت‌وگو با راهنمایی پروین داعی‌پور بین حاضران شرکت کننده در سالن همایش برگزار شد که از قسمت های متفاوت این همایش بود. در ادامه همایش نیز گواهینامه پایان دوره تربیت راهنمای گفت و گو به شرکت کنندگان سال 1395 این کارگاه اعطا شد.

قرائت بیانیه کانون گفت و گو پایان بخش این همایش بود که متن آن به شرح زیر است:


سپاس خدای را که با همکاری خستگی‌ناپذیر یارانِ گفت‌وگو و با حضورِ اساتید ارجمند زیر چترِ گفت‌وگو گرد هم آمده‌ایم؛ اینک، ماییم و پیام و عهد ما.

نیک که به خود و دیگری و جهانِ پیرامون می‌نگریم و لختی درنگ می‌کنیم، دو تصویر در برابر دیدگان می‌یابیم: خوبی و بدی؛ زیبایی و زشتی؛ هماهنگی و ناهماهنگی؛ سیاهی و سفیدی. اما هرچه خیره‌تر می‌شویم، گویی نگران‌تر می‌شویم. پیرامونِ خود جهان و جامعه‌ای می‌بینیم که به‌طور فزاینده‌ای در حال تکه‌تکه شدن است؛ جهانی می‌بینیم که خشونت در آن موج می‌زند؛ انسانی می‌بینیم که گرفتار بحران تفکر است؛ انسانی که ناتوان از برقراری ارتباط با دیگری است؛ انسانی که کمتر گوش می‌دهد؛ انسانی که گرفتار تضاد و بدفهمی از دیگری است؛ انسانی که جهان را پاره‌پاره می‌بیند و به جهان پاره‌پاره می‌اندیشد.

بر این باوریم

• که: برای کاستن از این نارسایی‌ها گفت‌وگو چاره‌ساز است؛ راهی که از ندانستن و شنیدن ‌آغاز می‌شود:
آدمی فربه شود از راه گوش
جانور فربه شود از حلق و نوش

• که: گفت‌وگو روشی برای اندیشیدن با دیگری است؛
• که: روح گفت‌وگو جریان معناداری است که منجر به پیدایش فهم، آگاهی و شناخت نو در میان افراد می‌شود؛
• که: گفت‌وگو راه کشف و انتقال حقیقت است؛
• که: گفت‌وگو راه نگرش کلی به هستی است؛
• که: با گفت‌وگو زبان مشترک و با زبان مشترک فکر مشترک و با فکر مشترک رویکرد مشترک، و نه واحد، در مقابل جهان و حوادث جهانی شکل می‌گیرد؛
• که: حاصل گفت‌وگو همدلی و همزبانی است؛
• که: گفت‌وگو فضایی نو در عرصۀ اندیشه و عمل می‌گشاید؛
• که: در گفت‌وگو دیگری آزاد و مستقل و واجد کرامت است.
و دعوت می‌کنیم همه را
• به: احترام به دیگری به مصداق قاعدۀ طلایی مسیح (ع)؛
• به: جستجوی مشترکات؛
• به: پذیرفتن تفاوت‌ها.

می‌خواهیم در جایگاه مسلمان ندای دعوت برای یافتن زمینه‌های مشترک انسانی و دوری از خشونت را سر دهیم و در این راه در جهان پیشرو باشیم.
و سرانجام اینکه بیایید هم‌پیمان شویم
• که: به «واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا» چنگ زنیم و با هم و در کنار هم حرکت کنیم؛
• که: به دیگری گوش فرا دهیم؛
• که: دیگری را واجد کرامت بدانیم؛
• که: همدیگر را در راه خیر یاری دهیم و عواقب قدم زدن در راه شر و تن دادن به سوء‌تفاهم‌ها و دشمنی‌ها را نشان دهیم:
تو چون کنی اختر خویش را بد مدار از فلک چشم نیک اختری را


بیایید...بیایید... از هم اکنون با یکدیگر گفت‌وگو آغاز کنیم و با گفت‌وگو چگونه راه‌پیمودن را بیابیم و بدانیم که فردا دیر است.