در جنگ جهانی 1916م عده‌ای از سربازان انگلیسی در چند کیلومتری بیت‌المقدس به سنگرکنی اشتغال داشتند.

در دهکدۀ کوچکی به نام «اونتره» لوح نقره‌ای پیدا کردند که حاشیه‌اش به جواهراتی گرانبها ترصیع شده بود و در وسطش خطوطی به حروف طلایی نگارش یافته بود.

فرماندۀ ارتش بریتانیا آن را به لندن فرستاد تا به دست باستان‌شناسان برسد. پس از پایان جنگ در 1918م هیاتی از اساتید شناخت زبان‌های باستانی بریتانیا و آمریکا و فرانسه و آلمان، تشکیل شد. پس از چند ماه بررسی دانسته شد که این لوحی است مقدس و سخنانی از حضرت سلیمان(ع) در بردارد که با الفاظ عبرانی نگاشته شده است. هیات مزبور چون از مضمون لوح مقدس آگاه شدند با دیده تعجب به یکدیگر نگریستند و پس از تبادل نظر قرار بر این شد که لوح در موزه سلطنتی بریتانیا گذارده شود.

این خبر به اسقف اعظم انگلستان «لرد بیشاپ» رسید.

فرمانی برای هیات مزبور صادر کرد که فشرده‌اش این است:

«اگر این لوح در موزه گذارده شود و در دیدگاه مردم قرار گیرد اساس مسیحیت متزلزل خواهد شده و خود مسیحیان جنازۀ مسیح را بر دوش بلند کرده و در قبر فراموشی دفن خواهند کرد. بهتر آن است که لوح مذکور در رازخانۀ کلیسای انگلستان گذارده شود و به جز اسقف و اهل سر، کسی آن را نبیند.»

کسانی که این لوح را دیده و بینشی داشتند به اسلام گرایش پیدا کردند و در همان وقت دو تن از دانشمندان به نام «ولیم» و «تامس» دربارۀ لوح گفت‌وگویی‌‌هایی داشتند که سرانجام هر دو مسلمان شدند، ولیم «کرم حسین» و تامس «فضل حسین» نامیده شد.

اینک ترجمه لوح به زبان فارسی:

ای احمد به فریادم برس، یا علی مرا مدد فرما، ای بتول نظر مرحمت فرما، ای حسن کرم فرما، ای حسین خوشی بخش.

سلیمان نبی به این پنج بزرگوار استغاثه می‌کند.