سال تحصیلی ۱۹۶۰ ـ ۱۹۶۱ بود که قرار شد سید موسی صدر در دبیرستان عاملیه درس دینی بدهد. هفتۀ اول همراه‌شان به همۀ کلاس‌ها رفتم تا معلم دینی جدید را به دانش‌آموزان معرفی کنم.

هفته اول که گذشت، یک روز سر کلاس ایشان رفتم و روی یک صندلی نشستم. دیدم که با رسم شکل روی تابلو تصویری از کرۀ زمین را نشان می‌داد و توضیح می‌داد: بچه‌ها این کرۀ زمین است و این جو است که از حدود ۳۰ درصد اکسیژن و حدود ۷۰ درصد ازت و مقدار خیلی کمی دی اکسید کربن تشکیل شده است. این مقدار اگر از حدّ طبیعی بیشتر باشد، انسان و حیوان را مسموم می‌کند و اگر از این مقدار کمتر باشد، برای گیاهان و جنگل‌هایی که سطح زمین را پوشانده‌اند، ضرر دارد. به هرحال اگر اندازه‌اش غیر از این باشد، ضرر دارد؛ یا برای انسان‌ها و حیوانات و یا برای گیاهان. و توازنی که خداوند تعالی در کره زمین برقرار کرده است به هم می‌خورد. به همین دلیل آیۀ «انّا کلّ شیء خلقناه بقدر» * نشان از خدای سبحان و تعالی است که همه چیز را درست به اندازه‌ای که برای زندگی روی کره زمین لازم است، نه کم و نه زیاد آفریده است.

اینجا درسش تمام شد. من از کلاس رفتم و قبل از رفتن گفتم دوست دارم ببینمتان.

بعد از کلاس، به دفتر من آمد. بلند شدم و بیشتر از قبل احترامش کردم. دستش را محکم گرفتم و گفتم آقای موسی صدر، شما موفق شدید! شما بچه‌ها را کاملاً جذب خودتان کردید. کسانی که قبل از شما بودند، از دین و نماز و روزه و ایمان و آخرت حرف می‌زدند و این بچه‌ها چیز دیگری لازم داشتند. تو، سید، می‌دانی که چگونه باید جذبشان کنی و خوشا به سعادتت!

------
*سوره قمر آیه ۴۹