می دانی!...  دوستت دارم، چون عینیت «آرمانی» هستی که هر انسانی برای معنا بخشیدن به زندگی اش روزی به آن محتاج است

دوستت دارم چون به یادم می آوری همه آنچه که گاهی به بودنشان شک می کنم... دوستت دارم چون بدون تو، جای خالی یک «مصداق»،گوشه ذهنم تیر می کشید

تو به یادم می آوری اصالت انسان بودن را... انسانیت فراموش‌ شده را، و سکّان آرامشی میان تندباد سرگردانی

پشت همه خوبی ها به بودنت گرم است... این عصرِ پر از ابتذال از نبودنت شرمسار است... برگرد ...
دلتنگ تو هستیم