امام موسی صدر‌‌ همان قدر که مرد گفت‌وگوست، مرد مقاومت هم هست. او هم در کلیسا از یکی بودن ادیان می‌گوید، هم اسرائیل را شر مطلق می‌خواند و تعامل با آن را حرام می‌داند. 

رمز مشترک این رفتارهای ظاهراً متناقض، «انسان» است؛ ایمان به انسان، به هستی او و به آزادی و کرامت او. کرامتی که به صراحت آن را جنبۀ زمینی ایمان به خدا می‌خواند. 

او اسرائیل را موجودیتی بر اساس برتربینی گروهی می‌داند و وجودش را تهدیدی برای انسانیت و همزیستی. در سخنرانی «مقاومت فلسطین از دیدگاه دین» می‌گوید: از همان‌ هنگامی‌که‌ نخستین‌ دولت‌ اسرائیل‌ شکل‌ گرفت، یعنی‌ پیش‌ از میلاد حضرت‌ مسیح، یهودیان‌ نژادپرستی‌ و افکار نژادپرستانه‌ را مطرح‌ می‌کردند؛ افکاری‌ که‌ به‌ آنان توهم‌ برتری‌ بر بشر را می‌بخشد. آنان‌ برای‌ خود امتیازاتی‌ قایل‌ بودند، خدایی‌ را به‌ خود اختصاص‌ داده‌ بودند که‌ با خدای‌ دیگر مردمان‌ و نیز با خدای‌ یکتا تفاوت‌ داشت. آنان خدا را «یهوه» خواندند تا بر تمایز و شکاف‌ میان خود و مردم‌ عمق‌ ببخشند و بشریت‌ را تجزیه‌ کنند و خود را بالا‌تر از آنان‌ جای‌ دهند، حتی‌ در باب‌ خدا و معبودشان. 

او مقاومت لبنان را راه انداخت و آزادی فلسطین را آرمانی مشترک خواند. فلسطینیان را تشویق کرد تا سازمان و انسجام پیدا کنند و خودشان نمایندۀ خودشان باشند. گفت من با عبا و عمامه و محرابم از نهضت فلسطین دفاع می‌کنم. گفت هرگز دست ما به خون فلسطینیان آغشته نمی‌شود. گفت مقاومت شعله‌ای مقدس است که با جان و قلب و اعضای خود از آن حمایت می‌کنیم. [۱] به یاسر عرفات گفت: شرف قدس اجازه نمی‌دهد این سرزمین جز به دست غیرمؤمنین آزاد شود.

در جنگ داخلی لبنان آماج حملات چپ‌های فلسطین قرار گرفت؛ خودش و شیعیان. اما به آرمان فلسطین پشت نکرد. حتی وقتی به خانه‌اش حمله شد، حتی وقتی او و دکتر مصطفایش را قاتل فلسطینیان خواندند. گفت، حتی اگر فلسطینیان ما را بزنند و اهانت کنند و آزار دهند، همچنان از آن‌ها دفاع خواهیم کرد... آزادی فلسطین و قدس و دفاع از مقاومت فلسطین جزئی از عقاید ما و اصلی از اصول میثاق حرکت محرومان است و به خاطر مصلحت و چشمداشت و تجارت نیست. [۲] 

استقامت او در دفاع از آرمان فلسطین، زمانی که زیر آماج حملات برخی از فلسطینیان بود، تکان‌دهنده است. 

------
[۱]. لبنان به روایت امام موسی صدر و دکتر چمران، ص ۲۷۴
[۲]. همان، ص ۲۵۲