در احوالات آیت‌الله العظمی سید صدرالدین صدر (1261- 1332 ش) نقل شده که اخلاقی نیکو داشت و با همگان در نهایت ادب و احترام رفتار می‌کرد. او در این کار، کودکان را استثنا نمی‌کرد و در همه حال و از هر نظر مراقب بود تا حرمت و حریم آنان رعایت شود.

کودکان را با احترام صدا می‌کرد و آن‌ها که نامشان «علی» و «فاطمه» بود را با پسوند آقا و خانم مورد خطاب قرار می‌داد. در بیان تذکر از تندی اجتناب می‌نمود و کمتر کودکی را مستقیم نصیحت می‌کرد.

اگر احتمال می‌داد کودکی به دلیلی ناراحت است، برای رفع آن شخصاً اقدام می‌کرد. و حتی اگر احساس می‌کرد کودکی از او دلگیر شده برای دلجویی به سراغش می‌رفت.

دخترانِ آن مرحوم، در خاطراتی از سال‌های کودکی می‌گویند:« وقتی قرار می‌شد برای اولین بار در ماه رمضان روزه بگیریم، پدر، پزشکی را خبر می‌کرد تا فرزندان دختر را معاینه کند و اگر سلامت و توانایی ما تایید می‌شد، بعد به ما اجازه می داد روزه بگیریم. همچنین به اعضای خانواده توصیه می‌کرد در افطار و سحر جهت دختری که برای اولین بار روزه می‌گیرد، غذای مقوی‌تری تهیه کنند تا روزه به سلامت او آسیب نزند.»

با وجود منصب مرجعیت و زعامت حوزه علمیه قم، کودکان به راحتی نزد ایشان رفته و از هدایا و سخنان شیرین و ملاطفت آمیز او بهره‌ مند می‌شدند.

مرحوم صدر به تحصیل کودکان و به ویژه دختران توجهی خاص داشت. و بر آن اصرار می‌ورزید. این موضوع در سال‌هایی که تحصیل دختران خصوصاً در خانواده‌های مذهبی چندان رایج نبوده از اهمیتی مضاعف برخوردار است.