در پی پذیرش «سعد مجبر»، فرستاده ویژه ژنرال معمر قذافی، رهبر لیبی از طرف مقامات كشورمان، خانواده امام موسی صدر با ارسال نامه‌‏ای به نمایندگان مجلس شورای اسلامی به‌‏عنوان مؤسسان كمیته پیگیری قضیه ربودن امام موسی صدر و امضاكنندگان نامه تاریخی مجلس برای پیگیری موضوع ربودن ایشان، از شیوه رفتار مسئولان جمهوری اسلامی ایران با این شخص به‌‏شدت گلایه كردند. 

متن کامل این نامه که در میان تک‌‏تک نمایندگان توریع شده، به این شرح است: 


 نماینده محترم مردم در مجلس شورای اسلامی؛ 
با سلام فراوان؛ 
همانطور که مستحضرید، در این ایام، نگرانی و احساس ضعف مسئولان سیاست‌‏خارجی کشور و ملاقات‌‏های گوناگون ایشان با مقامات لیبیایی، سرانجام به سفر «سعد مجبر» به ایران منجر شد و بسیاری از حریم‌‏‌ها گستاخانه شکست. 

برای اولین بار است که یک مقام رده‌‏پایین لیبیایی با تمام مقامات عالی‌‏رتبه جمهوری اسلامی یعنی ریاست‌‏جمهوری، ریاست مجلس، ریاست مجمع تشخیص مصلحت، وزیر امور خارجه و برخی دیگر، به صورت علنی و با برخی از تصمیم‌‏سازان، غیر علنی ملاقات می‌‏کند و مانند یک رئیس‌‏جمهور دوست، مورد استقبال پر شور قرار می‌‏گیرد. حادثه دردناک و توهین‌‏آمیزی بود اما توجه به نکات ذیل شایسته است: 

۱- استقبال بی‌‏نظیر ایران از «سعد مجبر»، از یک‌‏سو بیانگر شتابزدگی در محاسبات و آینده‌‏نگری نادرست متولیان سیاست‌‏خارجی است و از سوی دیگر، به لیبیایی‌‏‌ها و دیگر ناظران بین‌‏المللی و دولت‌‏های غربی فهماند که مقامات ایران، در ارتباط با مسئله هسته‌‏ای به‌‏شدت احساس ترس و نگرانی می‌‏کنند و برای کسب یک رأی حاضرند از اصول و ارزش‌‏‌ها و عزت‌‏شان دست بردارند. 

۲- صرف این همه هزینه سیاسی و اعطای این همه امتیاز برای جلب رضایت لیبی، از دو حال خارج نیست: یا مسئولان سیاست‌‏خارجی و امنیت‌‏ملی گمان می‌‏کردند که تصمیمات شورای‌‏حکام برآیند رأی‌‏گیری آزاد است و رأی لیبی به نفع ایران خواهد بود؛ در این صورت، واقعاً باید از این ساده‌‏پنداری مسئولان و نا‌آگاهی ایشان از استراتژی غرب تأسف خورد و از آینده تصمیمات احساس نگرانی کرد یا گمان می‌‏کردند که دوستی و هم‌‏پیمانی لیبی با آمریکا، تأثیری بر کاهش دشمنی کاخ‌‏سفید با جمهوری اسلامی می‌‏گذارد که باز هم جای تأسف و افسوس است؛ آن هم لیبی، حکومتی که عامل و بانی نخستین ایجاد غائله هسته‌‏ای و منبع فروش اطلاعات هسته‌‏ای ایران به غرب بوده است. دریغا و صد افسوس؛ عاقبت هم دیدیم که حکومت بدوی لیبی در آخرین لحظات چه کلاهی سر تمدنی ایرانی اسلامی گذاشت. 

۳-‌ای کاش دولتمردان ایران، جامعه شیعه و دیگر مردم لبنان و خانواده امام موسی صدر و علما و مراجع و دانشگاهیان و علاقه‌‏مندان دیگر و نخبگان امضاکننده نامه سرگشاده را در باب پی‌‏گیری جدی قضیه امام موسی صدر را مطمئن نکرده بودند و‌ای کاش حتی اگر می‌‏خواستند تعهدات و مسئولیت‌‏های خود را نادیده بگیرند این‌‏طور ملاقات‌‏‌ها و محتوای گفت‌‏وگوهایشان را علنی نمی‌‏کردند و‌ای کاش دست‌‏کم برای حفظ ظاهر هم که شده، قضیه امام موسی صدر را به ربایندگان ایشان نمی‌‏فروختند و‌ای کاش در این معامله ناصواب چیزی عایدشان می‌‏شد.‌ ای کاش ما را نسبت به پیگیری جدی قضیه ربودن امام موسی صدر و آزادی ایشان امیدوار و مطمئن و دلخوش نمی‌‏کردند.‌ای کاش ما را به حال خود‌‌ رها می‌‏کردند و از جانب ما تصمیم نمی‌‏گرفتند.‌ای کاش اگر دفاع از حقوق شهروندان را در این مرحله مصلحت نمی‌‏دانستند در ملاقات حضوری با عناصر لیبی، قول مساعدت از جانب دولت و مردم ایران و خانواده امام موسی صدر نمی‌‏دادند. 


نماینده هوشیار مردم؛ 
شما بزرگواران، مؤسسان کمیته پیگیری قضیه ربودن امام موسی صدر و امضاکنندگان نامه تاریخی مجلس برای پیگیری قضیه ربودن امام موسی صدر هستید. حال که سموم نا‌امیدی قلب‌‏های امیدوار و متوقع را سوزانده و نهال اطمینان به آینده را خشک کرده و اعتبار و آبروی ایران را خدشه‌‏دار ساخته، حداقل برای حفظ اقتدار ملی، حفظ اصول و ارزش‌‏های انسانی، اجرای قانون اساسی مبتنی بر حقوق شهروندی، تحقق رهنمودهای اسلامی و رفع شرمساری تاریخی، از شما تقاضا می‌‏کنیم که به فکر جبران مافات باشید و راه قربانی‌‏شدن اصول را مسدود فرمایید و تمنا داریم تا دیر نشده، آب رفته را به جوی باز آورید و دل‌‏های شکسته را مرهم نهید و اعتماد و امیدهای شیعیان لبنان و ایران را مستحکم کنید. شما بزرگواران، نمایندگان مردم و محور اعتماد منادیان حق و حقیقت و رفع مظلومیت هستید. طرحی نو در اندازید و چاره‌‏ای بیندیشید و جبران فرمایید. مبادا سکوت‌‏تان باعث تجری بیشتر لیبی و دلسردی دوستان شود. مبادا دشمن‌‏شاد شویم.

بار الها، عنایتی و نصرتی
با تشکر
خانواده صدر