نباید به برگزاری این‌گونه مراسم اکتفا کنیم تا این مناسبت‌ها به جلساتی نمادین و متحجّر و بی‌روح تبدیل نشود و خطاکاران خود را در پس آن مخفی نکنند و طغیانگران به‌وسیلۀ حضور در سوگواری‌ها خود را در نزد مردم پاک و مطهر جلوه ندهند. نباید گریه و حضور در مراسم سوگواری جای عمل و اعتراضِ سازنده را بگیرد. برپایی چنین مراسم باشکوهی آن هم در یاطر و در نزدیکی مرزهای اسرائیل به معنای آن است که ما می‌خواهیم سرفصل جدیدی در تاریخ مناسبت عاشورا و تاریخ منطقه بگشاییم. 

این منطقه که خانه‌های ویران و آثار بمباران و حملات مکرر اسرائیل را در آن مشاهده می‌کنیم، اکنون باید با زبانی متفاوت از زبان تقاضا و درخواست سخن بگوید. همین حالا در کشور کارهایی انجام می‌شود و طرح‌هایی به تصویب می‌رسد و در کمال بی‌رحمی، حقوق محرومان و آبادانی مناطق توسعه‌نیافته نادیده گرفته می‌شود. در چنین اوضاعی، آیا دیگر تقاضا و درخواست معنی دارد؟ چرا میلیون‌ها لیره برای دیگر مناطق هزینه می‌شود؟ در چهار سال گذشته ۹۴۸ میلیون لیره هزینه شده است و جنوب و بعلبک و هرمل از آن سهمی نداشته‌اند. 

این مناسبت (عاشورا) باید زنده و پویا و حرکت‌آفرین بماند و در زندگی ما تأثیرگذار باشد، همچنان‌که آن نبرد تأثیرگذار شد. ما نیز آن را به انگیزه‌ای قوی برای ایستادگی در راه احقاق حقوق خود بدل می‌کنیم، حتی اگر این راه نیازمند فداکاری بسیار باشد، چرا که سیّدالشهداء با خون خویش و با فداکاری خاندان خود این مسیر را ترسیم کرده است. ما پاسدار لبنان هستیم. آماده‌ایم که سلاح برگیریم و به دفاع برخیزیم. منِِ پیرمردِ بیمار آماده‌ام که تفنگ به دست گیرم و با شما مرزبانی کنم. آماده‌ام که هر کاری از ما بخواهند، صورت دهم. چرا به اهل جنوب سلاح نمی‌دهند تا از میهن خود دفاع کنند؟ 

اساس و زیربنای جاودانگی سرزمین‌ها عدالت و حفظ کرامت شهروندان است. انحصارطلبی و طغیان و نادیده گرفتن حقوق دیگران ارکان جامعه را به لرزه در می‌آورد و آیندۀ میهن را به خطر می‌اندازد. ما با مطالبۀ حقوق خویش و با عدالت‌خواهی، در واقع، در راه حفظ میهن و پاسداری از آینده و آزادی و کرامتِ شهروندان گام برداشته‌ایم و این مسئولان هستند که با بی‌توجهی خویش، امنیت و ثبات و همزیستی را تهدید کرده‌اند، و باید بدانند که ما این اجازه را به آنان نمی‌دهیم؛ تا لبنان پابرجا بماند. [۱] 

برنامه‌ای حساب شده برای جلوگیری از ورود امام به روستای یاطر طراحی شده بود و امام که بر پیشگیری از وقوع هرگونه ناآرامی و اغتشاش تأکید داشت، استاندار جنوب را از برنامه آگاه کرد و استاندار نیز افرادی را برای حفاظت از امام و تسهیل در عمل به وظایف و اجرای برنامه‌های مذهبی اعزام کرد. در روستای غازیه نیز چنین اقداماتی صورت گرفته بود. اما بانگ رسای امام تمامی اقدامات مخالفان را بی‌اثر کرد. [۲] 



------
 [۱]. النهار، ۱۹۷۴/۲/۳. 

 [۲]. النهار، ۱۹۷۴/۲/۵.