با اعلام تشکيل جنبش محرومان در دو تجمع مردمی بزرگ در بعلبک و صور، امام نهضت سياسی را به اوج خود رساند. دو تجمع مذکور که مهم‌ترين رويداد سياسی و مردمی در تاريخ معاصر لبنان به شمار می‌آيد، ارکان حکومت را به‌لرزه افکند و حاکمان و سردمداران حکومت را بر آن داشت که چندين تن از بزرگان سياسی لبنان را از فرقه‌های مختلف برای وساطت نزد امام بفرستند.
در همین سال بود که نهضت امام صدر تبلور یافت و ابعاد طرح سیاسی و ملی ایشان آشکار شد. هویت مذهبی امام چهرۀ ملی و انسانی او را نمی‌پوشاند و حرکت او با حمایت و استقبال و تأیید نخبگان سیاسی و فرهنگی و اجتماعی مذاهب مختلف روبه‌رو شد.
مسئلۀ استعفای نمایندگان و وزرای شیعه به دغدغۀ مهمی تبدیل شده بود. چهار سال و اندی از تأسیس مجلس اعلای شیعیان می‌گذشت و مسئلۀ کشت تنباکو و رسیدگی به درخواست‌های شیعیان میزان پایبندی دولت به وعده‌های خود را در معرض آزمون قرار داده بود. سیّد حسین الحسینی استعفای کتبی خود را در اختیار رئیس مجلس اعلای شیعیان قرار داد. صبری حماده، رئیس پارلمان، نیز به صراحت خواستار استعفای نمایندگان و وزرای شیعه بود، ولی نظر امام صدر آن بود که مهلتی برای تحقق خواسته‌ها تعیین شود و پس از پایان مهلت مذکور، در صورت تحقق نیافتن آن‌ها، تدابیری همچون استعفای وزرا و، سپس، نمایندگان و، پس از آن، اعتصاب نامحدود و، در ادامه، شورش و اعتراض عمومی به‌منظور اعمال فشار به دولت اتخاذ شود.
بر این اساس، مهلتی دو ماهه تعیین شد تا با دعوت از مجمع عمومی مجلس اعلا برای تشکیل جلسه، میزان خواسته‌ها و عمل به وعده‌های بی‌شماری که به وزیران شیعه داده شده بود، بررسی شود.
در چنین اوضاعی و در حالی که تحقق وعده‌های دولت این‌چنین مورد توجه همگان قرار داشت، کامل اسعد و گروه او در پارلمان، جلسات مجلس اعلای شیعیان را تحریم کرده بودند و در هیچ‌یک از اقدامات و موضع‌گیری‌های وزرا و نمایندگان شیعه مشارکت نمی‌کردند.