فعالیت‌های روزانۀ امام صدر برای خدمت به ملت لبنان در داخل و خارج از کشور، ایشان را از پرداختن به مسائل جهان عرب، به‌ویژه نبرد اعراب و اسرائیل، باز نمی‌داشت. 

امام از‌‌ همان ابتدا به خطر ناشی از وجود رژیم صهیونیستی هشدار داده بود و با جدیت برای مقابله با این خطر و جلوگیری از اجرای طرح‌های توسعه‌طلبانه و ایستادگی در برابر هرگونه حملۀ اسرائیل به لبنان و کشورهای عربی تلاش می‌کرد. ایشان بار‌ها دربارۀ وضعیت نابسامان و خطیر کشورهای عربی و تهدیدات تاریخی و مهمی که اعراب با آن روبه‌رو هستند، هشدار داده و یادآور شده بود که دشمنِ غاصبِ صهیونیستی از هر فرصتی برای هجوم و ضربه زدن به توان و امکانات کشورهای عربی استفاده خواهد کرد. سرانجام در سال ۱۹۶۷، همین اتفاق به وقوع پیوست و با توجه به ضربۀ سنگینی که اسرائیل به اعراب وارد کرد و امیدهای آنان را بر باد داد، این سال سالِ شکست نام گرفت. 

امام صدر بر این عقیده بود که پیروزی اسرائیل بر اعراب به سبب بهره‌مندی دشمن از مقدمات و ابزار پیروزی نبود، بلکه اسرائیل، درواقع، خود را با زور و تهدید بر دولت‌ها و جوامعِ «از پیش شکست خورده» مسلط کرده است. در زمان وقوع شکستِ ژوئنِ ۱۹۶۷ اعراب در برابر اسرائیل، چنان‌که گفتیم، امام صدر در سفری که بیش از پنج ماه به طول انجامید و در هفتۀ اول ماه جولای به پایان رسید، در آفریقا به سر می‌برد. ایشان پس از بازگشت از سفر، بیانیه‌ای دربارۀ آن شکست صادر و در آن هفت اصل مهم را برای رسیدن به پیروزی مشخص کرد که عبارت بودند از: 

- درک صحیح ابعاد خطر و آگاهی از امکانات و نقاط قوت و ضعف دشمن تا با حقایق با جرئت و ارادۀ قوی روبه‌رو شویم. 

- مجدداً اعتماد به نفس خود را احیا کنیم. 

- اتحاد همگان، اعم از دولت‌ها و رهبران و احزاب و گروه‌ها و پیروان همۀ مذاهب و کنار گذاردن اختلافات. 

- تلاش بی‌سروصدا و به دور از بزرگ‌نمایی و سوداگری، و با استفاده از تمامی امکانات اقتصادی و جغرافیایی و انسانی. 

- توکل و اعتماد فقط بر خدا و بازگشت به سوی او. 

- ایجاد آمادگیِ کاملِ روحی و بدنی برای رویارویی با تهاجم و پایداری در برابر وقایع ناگهانی. 

- درخواست از حکومت برای تجهیز ارتش با سلاح‌های جدید و پیشرفته. 

نیز امام در آن بیانیه تأکید کرد که «تن‌ها راه ادامۀ نبرد است و پیروزی حقیقی و نهایی بی‌تردید از آنِ ما خواهد بود.» [۱] 

سال ۱۹۶۷ به پایان می‌رسید و سلسله دیدار‌ها و جلسات و سخنرانی‌هایی که امام در مناطق مختلف لبنان صورت می‌داد، ادامه داشت. در اکتبر آن سال (مهرماه ۱۳۴۶ شمسی) امام به نجف اشرف سفر کرد و در دیدار با مرجع اعلای شیعیان، آیت‌الله سیّد محسن حکیم، دربارۀ وضعیت شیعیان لبنان بحث و تبادل نظر کرد. [۲] 

------
[۱]. الحیاة، ۱۹۶۷/۷/۲۶. 
[۲]. النهار، ۱۹۶۷/۱۰/۲۴.