متن زیر سخنرانی امام موسی صدر در شهرک مرزی یاطر، در شهرستان بنت جبیل، به مناسبت عاشورای حسینی است. امام در سخنانی در حسینیه یاطر به تشریح عبرت‌های عاشورا پرداخت و از اهالی جنوب خواست تا با زبانی جدید غیر از زبان مطالبه و درخواست سخن بگویند، زیرا به این زبانْ دیگر گوش نمی‌دهند، هرچند که فریاد برآورند.


امام حسین (ع) رخدادهای روز عاشورا را با خون خود رقم زد و خصوصیات و اهداف و نتایج این نبرد را به‌روشنی بیان کرد و نقاب از چهره دشمنانش برانداخت و درنده‌خویی آنان و زبونی اهدافشان را برملا کرد و به این وسیله، راه را برای شعله‌ور کردن قیام‌هایی هموار ساخت که به سقوط بنی‌امیه انجامید. اگر ما به مراسم‌ سنتی بسنده کنیم و از آن‌ها در راه مبارزه با باطل و یاری حق بهره نگیریم، این مناسبت را بی‌اثر و در نتیجه، اهداف حسین (ع) را تباه و مدفون کرده‌ایم. باید از نورافشانی این چراغ، که روغن آن از خون امام حسین (ع) است، روشنایی بگیریم و در کنار حق بایستیم و با باطل، در هر شکل و اندازه‌ای، بجنگیم.

لبنان کشوری است که بر پایه همزیستی برابر میان مذاهب بنا شده است. لبنان کشور آزادی‌ها و کرامت انسان است. انحصارطلبان و کسانی که می‌خواهند حقوق دیگران را پایمال کنند یا مطالبات برحقشان را نادیده بگیرند، هر‌چند در صف مسئولان باشند، می‌خواهند موجودیت لبنان را از بین ببرند. ولی ما با مطالبه‌کردن حقوق محرومان و مناطق عقب‌مانده و گروه‌های ستمدیده، از لبنان پاسداری و از موجودیت آن محافظت می‌کنیم. ما بر اساس آموزه‌های امام حسین (ع) این خط را تا پایان ادامه می‌دهیم، تا لبنان پایدار بماند و ما به کاروان حسین (ع) بپیوندیم....

باید به این‌دست مراسم بسنده نکنیم تا بزرگداشت عاشورا به آداب و رسوم ظاهری و متحجرانه بدل نشود و گنهکاران در ورای آن پنهان نشوند و ستمگران حضور در این سوگواری‌ها را فرصتی برای تطهیر دامن خود در برابر ملت قرار ندهند و گریه و شرکت در این مراسم جانشین کار و تلاش نشود و خشم انقلابی و اعتراض سازنده را فروننشاند.

نهضت حسینی نباید به نهاد و آداب و رسوم تبدیل شود، از این‌رو، باید برای درک ابعاد آن تلاش کنیم و در پرتو آموزه‌های آن حرکت کنیم. امام حسین(ع) علت حرکت خود را در دو جمله بیان کرده است: به حق عمل نمی‌کنند و از باطل باز نمی‌دارند.
حال من می‌پرسم: اگر امام حسین در میان ما بود و می‌دید که به حق عمل نمی‌کنند، بلکه در تضییع حق پافشاری می‌کنند و به حق بی‌اعتنایی می‌کنند، چه می‌کرد؟

امسال ما اجتماع بزرگ خود را در یاطر برگزار کردیم: ‌شهری که بمباران شده است و به آن حمله کرده‌اند و خانه‌هایش ویران است و برخی از مردمانش آواره‌‌اند و هنوز نیز دستخوش تجاوزگری است. اما این منطقه که خانههایش ویران شده و آثار بمباران ها و تجاوزهای پیدرپی اسرائیل را در آن مشاهده می کنیم، باید با زبانی جدید، غیر از زبان مطالبه، سخن بگوید؛ زیرا زبان مطالبه شنیده نمی‌شود، هر‌چند با صدای بلند آن را فریاد بزنیم.

ما این مراسم را در یاطر و در فاصله چند مایلی از مرز برگزار کردیم تا فصلی نو در تاریخ عزاداری حسینی بگشاییم و آن را به انگیزه‌ای برای استوار ایستادن در کنار حق تبدیل کنیم، هرچند این کار به جانفشانی نیاز داشته باشد؛ تا که فصلی نو در تاریخ مطالبات ما برای حقوق محرومان و رنجدیدگان در لبنان باشد.

یادآوری می کنیم که شیعیان چندین ماه است که حقوق خود را در زمینۀ مناصب دولتی و رسیدگی به مناطق محروم مطالبه می کنند و پیمان استعفای وزیران و سلب رأی اعتماد نمایندگان از دولت را ضمانتی برای اجرای مطالبات خود قرار داده اند.

این مراسم باید زنده و پویا بماند. به‌گونه‌ای که در زندگی ما اثرگذار باشد؛ درست مانند حادثۀ عاشورا که سیدالشهدا آن‌را با خون خود و ایثارگری خاندانش رقم زد. این مراسم نباید از معنای حقیقی خود تهی و به رسم و رسومی خشک و جامد تبدیل شود.

درست در این زمان که انتصاب ها صورت می گیرد و طرح های عمرانی توزیع می شود، حقوق محرومان و آبادانی مناطق عقب مانده با سنگدلی تمام نادیده گرفته می شود. در این اوضاع و احوال آیا مطالبه کردن مفهومی دارد؟

برادران، اساس پایندگی کشورها، عدالت و کرامت شهروندان است. اما در لبنان، مفهوم کرامت و آزادی انسان مفهومی ظاهری باقی مانده است. انحصارطلبی و بیدادگری و نادیده گرفتن حقوق دیگران، پایه‌های کشور را به لرزه درمی‌آورد و آیندۀ آن را به خطر می‌اندازد. ولی ما که برابری و حقوق مردم را مطالبه می‌کنیم، از میهن خود و آیندۀ آن محافظت می‌کنیم و به دنبال آزادی و کرامت هم‌وطنان هستیم. بدانید که این مسئولان هستند که با رفتار خود، امنیت و ثبات این کشور و همزیستی مردم را تهدید می‌کنند و مسئولان باید بدانند که ما به آنان اجازۀ چنین کاری را نخواهیم داد، چراکه می‌خواهیم لبنان پاینده بماند.

ما پاسداران لبنانیم و برای دفاع از آن و به دست گرفتن اسلحه آماده‌ایم. منِ پیرمرد بیمار نیز آماده‌ام تا تفنگْ بردارم و در کنار شما به سوی مرزها بروم. من برای هر کاری که از من خواسته شود، آماده‌ام. چرا به مردم جنوب اسلحه نمی‌دهند تا از کشورشان دفاع کنند، ولی به دیگران سلاح می‌دهند تا باندهای مسلح تشکیل دهند و به حریم مردم تجاوز کنند؟ چرا برای مناطق غیر از جنوب میلیون‌ها لیره هزینه می‌شود؟ طی چهار سال، 984 میلیون لیره هزینه کرده‌اند، ولی چیزی از آن، با وجود اعلام جدول زمانبندی‌شده برای اجرای طرح، صرف جنوب و بعلبک و هرمل نشده است. دروغ‌هایی دربارۀ لیطانی گوش‌های ما را قلقلک می‌دهد، حتی یک قرش برای طرح لیطانی اختصاص نداده‌اند. همۀ حرف‌هایشان دروغ است.

می‌گویند کشت توتون در لبنان زیان‌آور است، در حالی که می‌دانیم در همه‌جای دنیا سودآور است. دایرۀ دخانیات، امسال 58 میلیون لیره سود کرده است.

دیروز فهمیدیم که هجده میلیون لیره برای جاده‌سازی اختصاص یافته، ولی حتی یک قرش برای جنوب هزینه نشده است. چرا؟ آیا مردم جنوب در شمار انسان نیستند؟!

اینکه ما مراسم را در این سرزمین پاک برگزار کردیم، جایی که در ورودی آن خانه‌هایی دیدیم که به دست دشمن ویران شده است، بدین‌معناست که ما مشکلات این منطقه را درک می‌کنیم. ما مراسم شهادت امام حسین(ع) را در برابر چشم دشمن اشغالگر و در فاصلۀ چند متری او برگزار می‌کنیم.

پس بر سر حاکمانمان فریاد می‌زنیم -اگر بشنوند- که به مردم جنوب اسلحه بدهید و بدانید که در این کشور عده‌ای نازپرورده‌اند و عده‌ای رنج‌کشیده؛ منطقه‌ای نازپرورده و منطقه‌ای محروم وجود دارد. ما عدالت را برای همه می‌خواهیم. ما خواهان دفاع از همگان هستیم، زیرا چنین می‌نماید که ما از منطقه‌ای هستیم که ساکنانش شهروندان درجۀ سوم به حساب می‌آیند.