بسم الله الرحمن الرحیم
برادران مؤمن،
با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان احساسی ژرف برگرفته از خاطرات الهام بخش و عبرت‌های ارزشمند این ماه و آثار و دستاوردهای روزه داری، ما را فرا میگیرد و فضایی پاک و هدایتگر و آکنده از درس و عبرت برای فرد مؤمن پدید می آورد.
در اوضاع نابسامانی که مسلمانان و اعراب در آن به سر می برند و بیم آن میرود که وخامت آن همیشگی شود، مکتب رمضان به ما درسی می دهد که با اوضاع ما همخوانی دارد و به سود حال و آیندۀ ماست.
ماه رمضان زمانی است برای درنگ کردن. در این ماه مؤمن با قلبی سالم و عقلی روشن و بدنی پاک به گذشته اش می نگرد و از خود حسابرسی می کند و ارزیابی دوبارهای از کارنامۀ خود صورت می دهد و، سپس، به آینده نگاه می کند تا برای آن برنامهریزی کند و دوباره آن را بسازد و، بدین‌ترتیب، ماه رمضان ماهی سرنوشت ساز برای او خواهد بود.
وضع دینی در جهان در سطح عمومی نابسامان است و این نابسامانی با انحطاط اخلاقی همراه شده و همۀ روابط انسانی را به فروپاشی و از هم گسستگی تهدید میکند. پیامد همۀ این‌ها، فاجعهای انسانی به بدترین شکل و در همۀ ابعاد خواهد بود.
این مشکل در جهان عرب افزونتر و پیچیده تر است، زیرا جهان عرب به سبب وجود اسرائیل و دیگر چالش های سیاسی و مسئولیت های دفاعی و دشوار یهای اجتماعی و پیامدهای آن، از جمله تبهکاریها و اختلافات و ناآرامیها، با محنت روبه‌روست. هر روز شاهد آن هستیم که اراده ها سست میشود، اخلاص رنگ می بازد، خودخواهی بیشتر و بیشتر می شود و آیندهای از هم گسسته در برابر ما ترسیم می شود.
مشکل وقتی خطرناکتر می شود که میبینیم انگیزه ها و راه‌حلهای معنوی، پویایی و تأثیرگذاری خود را از دست داده و می دهد: نه نماز انسان را از زشتی و بدی باز می دارد، نه روزه حس همدردی با دیگران‌را پدید می آورد، نه حج نتایجی که از آن انتظار می رود به دنبال دارد، نه... نه...
شعایر و اعیاد دینی که وضع شده است تا انگیزهای تازه برای کمک به تعالی روحی و آراستگی اخلاقی انسان باشد، به مناسبت هایی صرفا" ظاهری تبدیل شده است.
همه‌چیز به آداب و رسوم تبدیل شده و راه‌حل ها، محتوا و خاصیت خود را از دست داده و دین و دینداری و همۀ عبادت ها و شئون دینی به عادت آداب و رسوم تبدیل شده است.
این، خطرناک ترین جنبۀ این مشکل عمومی است: طبیب خود بیمار شده و دارو نیز بی‌اثر شده و بلکه بیماری زا و مشکل زا شده است.
درنگ در این ماه، ماه خداوندی که سرچشمۀ دانش و اراده است، به تنهایی می تواند به ما بینشی درست از واقعیتی بدهد که در آن به سر می بریم و ناامیدی و دلسردی را از ما دور کند و مسئولیت‌پذیری برای برنامه ریزی و اراده کردن برای ساختن آینده ای بهتر را برایمان آسان میکند.
تنها تأمل، که در آموزه های اسلامی برتر از عبادت شمرده شده است، می تواند روح عبادت را به آن بازگرداند و آداب و رسوم را به انگیزهای برای خدمت انسان تبدیل کند و در کالبد شعایر روح بدمد و، بدین‌ترتیب، در ماه رمضان شبِ قدری رقم زند که بهتر از هزار ماه است.
برادران، اگر در روزه داری ما، گرسنگی و تشنگی، که از آن‌ها استقبال میکنیم، با ترکِ بسیاری از عادت ها همراه شود و اگر این ریاضت های جسمی با تأمل و تفکر همراه شود، به‌راحتی و آشکارا درمی یابیم که در وجود ما میل و اراده برای بهبود بخشیدن به وضع رنجدیدگان پیرامونمان و تلاش در کنار جهادگران و کمک به نیازمندان و رسیدگی به یتیمان و پشتیبانی از حقوق زحمت کشان و تلاش پیگیر و خستگی ناپذیر برای خدمت به مناطق آسیب دیده در کشورمان، به‌ویژه جنوب لبنان، به وجود آمده است. درمی یابیم که این کارها را با میل و اراده و با انگیزه ای الهی و به دور از سوداگری و گزافه گویی و اهداف شخصی انجام می دهیم.
ماه مبارک رمضان فرصت دوباره ای است که خداوند به ما داده است تا فصلی نو در تاریخمان برافروزد. این ماه سرآغاز تحولاتی ژرف در حیات امت بوده است: جنگ بدر که روز متمایز شدن حق از باطل بود، فتح مکه که اوج پیروزیهای اسلامی بود و دیگر دوره های جهادی و، همچنین، شب های قدر.
برادران مؤمن، از خداوند می خواهم که این ماه را برای مسلمانان و ملت عرب و لبنان حقیقتاً مبارک گرداند و آن را سرچشمۀ دهش و خیر و دگرگونی و سرآغاز عزت الهی که مخصوص مؤمنان است، قرار دهد.
والسلام علیکم.