اشاره: امام موسی صدر از روز جمعه، 27 ژوئن 1975 (ششم تیر 1354 شمسی / هفدهم جمادی الثانی 1395 قمری) در مسجد صفای مجتمع آموزشی عاملیه در اعتراض به جنگ های داخلی لبنان دست به اعتصاب غذای نامحدود زد و در بیانیه ای تاریخی، خواسته های خود را، که پایان خونریزی و برقراری آتش بس از طرف همۀ نیروها و موارد دیگر بود، اعلام کرد. گروه های بسیاری از مردم در این اعتصاب با او همراه شدند و هزاران نفر از بعلبک و شهرهای دیگر جنوب به سوی بیروت سرازیر شدند. در نهایت در روز یکم ژوئیه، (دهم تیر 1354) امام با انتشار پیامی، پس از چهار روز به اعتصاب غذای خود پایان داد.

الف. در تجمعی که در حسینیة شهر بعلبک برگزار شد، جمعیت زیادی به نمایندگی از همة خاندان‌های منطقه حضور یافتند. در این اجتماع تصمیماتی گرفته شد که عبارت‌اند از:

1. اعلام حمایت همه‌جانبه از امام صدر؛

2. اعلام پایبندی کامل به اجرای رهنمودهای ایشان؛

3. دعوت به توقف کشتارهای وحشیانه‌ای که قربانیان آن انسان‌های بی‌گناه هستند؛

4. درخواست تشکیل دولتی ملّی و قابل اعتماد برای عملی کردن مطالبات امام و خواسته ها‌ی محرومان.

از سوی دیگر، صدها زن در خیابان‌های اصلی شهر بعلبک ساعت ده صبح دیروز در حمایت از امام صدر تظاهرات کردند. آنان پلاکاردهایی با خود حمل می‌کردند که بر روی آن‌ها نوشته بود: «زنان بعلبک جان خود را در راه امام صدر فدا می‌کنند.» تظاهرکنندگان سپس به سوی مساجد شهر و از مسجد نهر به سوی کلیسای مسیحی‌های روم کاتولیک رفتند. در آنجا کشیش الزغبی دعاهایی خواند و زنان نیز آن‌ها را تکرار کردند؛ از جمله:‌ «خدایا، لبنان را برای ما نگه دار. خدایا، مبارزان و در رأس آنان امام صدر را برای ما حفظ کن.» زنان سپس در مسجد نهر تحصن کردند.

من پس از آنکه دیدم سلاح‌های مرگباری که در بین مردم پخش شده است، کشور را در آستانة نابودی قرار داده، مردم بی‌گناه را به کام مرگ انداخته، آبروی کشور و مردم را لکه‌دار کرده است و آیندة منطقه را تباه ساخته است، و پس از آنکه دریافتم هر اقدام خشونت‌بار دیگری، با هر نیتی که باشد، به گسستن وحدت ملی و از بین رفتن دستاوردهای بشری دامن می‌زند، روزه‌داری و تحصن را در پیش گرفتم تا به همراه دوستانم جلوی خشونت را بگیریم و اسلحه را از میان مردم بیرون ببریم و از این راه، یک‌پارچگی کشورمان را حفظ کنیم و توان خود را برای مقابله با دشمن جمع کنیم و در نتیجه صفحهای جدید و در عین حال دیرین را بگشاییم؛ صفحه‌ای که در آن زیسته‌ایم و آن را حفظ کرده‌ایم و آن نیز ما را حفظ کرده است همان صفحه‌ای که لبنان را الگویی فرهنگی برای جهان و حتی برای کشورهای پیشرفته‌تر کرده است.

الحمدلله وضع جسمی من خوب است. ای عزیزترین برادران! و ای محبوب‌ترین دوستان! ‌شما را به خدا و تعهدات ملی خود و اعتماد برادرانة عمیقی که مرا به شما پیوند داده است فرا می‌خوانم و از شما می‌خواهم اوضاع حساس کشور و موقعیت تاریخی و سرنوشت‌ساز کشور و امت و به‌ویژه جبهة مقاومت فلسطین را مراعات کنید و از این راه در موفقیت تحصن و روزه‌داری من نقش داشته باشید و در نتیجه خود و همسایگانتان را حفظ کنید و امنیت و آرامش را با دستی پولادین نگه دارید.

برادران! بدانید که اهالی دیر الاحمر و قاع و شلیفا مانند فرزندان من و مانند اهالی عرسال و عین و یمونه و هرمل و دارالواسعه هستند. از همة شما انتظار می‌رود که امروز گامی تاریخی بردارید و همة امور کوچک را و حتی هر امری را جز مصلحت بزرگ ملی و حفظ حقوق همسایه کنار بگذارید تا شاید خداوند اوضاع این کشور را سامان بخشد و به ما رحم کند.

من به شما می‌گویم هر تیری که به سوی دیر الاحمر یا قاع یا شلیفا شلیک شود، به سوی خانة من و به قلب من و فرزندانم شلیک شده است و هر کس به کاهش تنش و خاموش کردن آتش کمک کند، به دور کردن آتش از من و خانه و محراب و منبر من کمک کرده است. من این سخنان را کاملاً جدی و از سر حقیقت می‌گویم و در آن مبالغه نمی کنم. ان شاءالله به زودی نزد شما خواهم آمد. به امید دیدار. والسلام علیکم و رحمةالله.»

گروهی از اهالی روستاي‌‌ کفرشوبا نیز پیامی را تقدیم امام کردند که در ‌آن آمده بود: «جنوب، محکی بود برای پایبندی به مسائل ملی. مسئلة جنوب و دفاع از آن و اجرای طرح‌های توسعه از جمله طرح‌های لیطانی و عاصی و لیمونه و جادههای بین‌المللی از مسائل ضروری هستند.» این هیئت با امام صدر پیمان بستند که در مسیر او حرکت کنند و از همة طرف‌ها خواستند در کنار امام صدر بایستند. همچنین موضع‌گیری شجاعانة امام را در برابر تجاوزهایی که روستای کفرشوبا در معرض آن بوده و هست تحسین کردند و وعده دادند که از سرزمین خود دست نخواهند کشيد.