حمید قزوینی، روزنامه‌نگار
کمیته رسمی پیگیری قضیه امام موسی صدر و دو همراهش، دربیانیه‌ای به مناسبت سی و هشتمین سال ربوده شدن ایشان، ضمن اشاره به گذشت سال‌های متمادی از این جنایت بزرگ اعلام کرده: «توطئه گران به روش‌های گمراه‌کننده تکیه می‌کنند و اطلاعاتی را که راهگشای آزادسازی امام سید موسی صدر و همراهانش شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین است را کتمان می‌کنند و همکاری جدی از کسانی که پس از قذافی آمده‌اند همچنان مفقود است.»
یکی از پرسش‌هایی که در سال‌های اخیر و به ویژه پس از سقوط دیکتاتور سابق لیبی و مرگ او مطرح شده، این است که چرا مجموعه پیگیری‌ها به نتیجه نرسیده و امام و همراهانش آزاد نمی‌شوند.
شاید برای رسیدن به پاسخ این پرسش، بتوان همین بیانیه را یک گام مهم دانست. نظری اجمالی به بیانیه کمیته پیگیری نشان می‌دهد که همچنان توطئه‌گرانی قدرتمند و صاحب نفوذ هستند که به روش‌های گمراه کننده مانع دستیابی به اطلاعات و راه‌های آزادی این عزیزان هستند و حاکمان جدید لیبی هم همکاری مناسبی در این زمینه ندارند.
بالطبع در گام بعد، این پرسش به ذهن می‌رسد که افراد مذکور چه کسانی هستند و چه منافعی از این اقدامات دارند و مگر نه این است که مسئولان جدید دولت لیبی از معارضان قذافی بوده‌اند، پس چرا از تقویت تلاش‌ها اجتناب می‌ورزند؟
در ارزیابی این وضعیت چند گمانه را می‌توان مطرح کرد:
۱- بی ثباتی در لیبی و دست به دست شدن قدرت در این کشور، امکان پیگیری جدی و مسئولانه را ایجاد نکرده است.
۲- عوامل و مرتبطان دولت سابق لیبی همچنان در قدرت سهیم بوده و صاحب نفوذ هستند.
۳- دولت‌ها، افراد و گروه‌هایی که از ربوده شدن امام موسی صدر منتفع شده‌اند،( با وجود تفاوت‌ها و تعارضاتی که با هم دارند) همچنان منافع خود را در ادامه همین وضعیت می‌بینند.
۴- کسانی که در بیرون از لیبی با قذافی مرتبط بوده‌اند، تمایلی به نورافشانی بر پرونده دوست سابق خود ندارند.
۵- کمیته پیگیری با وجود همه تلاش‌هایی که در سال‌های گذشته انجام داده از قدرت سیاسی و قضایی و امنیتی کافی در روند پیگیری برخوردار نیست.
صاحب این قلم، بدون تاکید بر هریک از گمانه‌های مذکور، با کمال تاسف، معتقد است در سال‌های گذشته نیروهای بازدارنده بیش از نیروهای موافق در صحنه عمل به ایفای نقش پرداخته‌اند و اگر آن‌گونه که کمیته پیگیری تاکید کرده:«تمام لبنانی‌ها و آزادگان جهان به حقانیت این قضیه ایمان داشته باشند و به قداست و اصول مسلم آن پایبند باشند و به خاطر وفاداری به امامی که برای دفع خطر از لبنان و منطقه در سفری رسمی راهی لیبی شد بی‌وقفه تلاش کنند» فعالیت‌ها به نتیجه خواهد رسید.
بدیهی است از عوامل دولت سابق لیبی و مرتبطان با قذافی و کسانی که از ربوده شدن امام، نفع برده‌اند، نمی‌توان انتظار داشت که گامی در این زمینه بردارند اما آیا از دولت مقتدر جمهوری اسلامی ایران که امام موسی صدر از اتباع آن است و نقش تعیین کننده‌ای در حمایت از انقلاب اسلامی داشته نیز نباید انتظار کمک و حمایت از کمیته پیگری داشت؟ چرا دوستان و مسئولان محترم در بخش‌های مختلف تاکنون گزارشی از اقدامات خود نداده و چشم‌اندازی از تلاش‌ها ارائه نمی‌کنند؟
در روایتی از رسول خدا(ص) نقل شده: «هرکس صدای کمک خواستن مردی را بشنود و به کمک او نرود مسلمان نیست». امام صادق نیز فرمود: «مسلمان برادر مسلمان است، نباید به او ستم کند و نباید او را تنها بگذارد و نسبت به وضع او بی تفاوت باشد ... پس بر مسلمانان لازم است کمک و رسیدگی به هم.»
به هرحال از دولت محترم و به ویژه از مسئولان دستگاه دیپلماسی انتظار می‌رود به وظایف خود در این بخش بیش از گذشته عمل کرده و اجازه ندهند تاریخ، قضاوتی ناخوشایند از عملکرد آنان داشته باشد.