از نگاه دشمن این بازی و این توطئه باید صورت بگیرد و مسئلۀ خاورمیانه باید حل شود و اگر احساس کنند که برای اجرای آن لازم است که بخشی از لبنان جدا شود، از این کار ابایی ندارند.
با آغاز سال ۱۹۷۸، لبنان به مرحله‌ای تازه وارد می‌شد، چراکه با پایان‌یافتن جنگ داخلی دو ساله و تلاش برای التیام زخم‌های برجامانده از آن، نشانه‌هایی از تشدید حملات و دشمنی‌های اسرائیل در افق پدیدار می‌شد و شواهد موجود از آغاز حملات گسترده به جنوب حکایت داشت. این در حالی بود که زمزمه‌های طرح اسکان فلسطینیان در لبنان نیز به گوش می‌رسید.
با آغاز این سال، تلاش‌های پیگیر امام صدر برای پایان دادن به فتنۀ داخلی و مقابله با تهاجمات و زیاده‌طلبی‌های اسرائیل در جنوب و سراسر منطقه ادامه پیدا کرد. ایشان در این خصوص تأکید داشت که «به کارگیری سلاح در داخل لبنان، صددرصد به نفع اسرائیل است، زیرا هر گلوله‌ای که در لبنان شلیک شود، گویی اسرائیل است که پیکرۀ لبنان را هدف قرار داده است.»
امام صدر این عبارت را در خطبه‌های نماز جمعۀ مسجد الصفا در مجتمع آموزشی عاملیه عنوان کرد و افزود:
هر روز که بگذرد و در لبنان وفاق ملی پدید نیاید و مشکلات و دشواری‌ها حل نشود و آثار برجامانده از وقایع ناگوار زدوده نگردد، یک روز از عمر وطن و هم‌وطنان ما بیهوده سپری شده است، زیرا تندباد‌ها در این منطقه وزیدن گرفته است و بزرگان بازی می‌کنند، زیرا ما دیگر نمی‌توانیم بیش از این پیکرۀ وطن و جسم خویش و از داشته‌ها و زندگی خود برای بازی کشور‌ها هزینه کنیم. ما بی‌سبب به این بازی وارد شدیم و آخرین مرحله‌ای که اکنون پیش رو داریم، از بین بردن اختلافات و پر کردن شکاف‌هاست؛ همۀ شکاف‌ها و همۀ اختلافات، زیرا هر مشکلی که در پیکرۀ لبنان باقی بماند، دشمن از آن سوء‌استفاده خواهد کرد و اگر درست رفتار نکنیم، خطر فنا و نابودی وطن را تهدید می‌کند. از نگاه دشمن این بازی و این توطئه باید صورت بگیرد و مسئلۀ خاورمیانه باید حل شود و اگر احساس کنند که برای اجرای آن لازم است که بخشی از لبنان جدا شود، از این کار ابایی ندارند. اگر احساس کنند که راه‌حل آن است که گروه‌هایی در لبنان کشته شوند، کسی از آن باکی ندارد. اگر احساس کنند که مثلاً با ایجاد مشکل و بحران در لبنان می‌توانند سوریه را تضعیف کنند، دشمن هرگز از این کار ابایی ندارد. اگر احساس کنند که مشکل اسکان فلسطینیان جز با جدا کردن بخشی از لبنان حل نمی‌شود، بزرگان و دشمنان بزرگ از اجرای آن باکی ندارند.
بدون شک، اوضاع خطرناکی پیش روی ماست. ما به‌خوبی می‌دانیم خطری که لبنان را تهدید می‌کند، مسئلۀ جنوب است. وقتی می‌گوییم برای حل مشکل می‌خواهند از لبنان هزینه کنند، منظورمان این است که جنوب در خطر است. ما آگاهیم از توطئه‌هایی که بر ضد جنوب چیده شده است؛ توطئه‌هایی که حتی ممکن است مورد قبول و رضایت مردمی نباشد که آن را اجرا می‌کنند. اما خطر توطئه‌ها آن است که وقتی به اجرا گذارده شود، انسان‌هایی را که آگاه نیستند به ابزاری برای اجرای توطئه تبدیل می‌کند.
شنیده‌ایم که تلاش‌هایی برای واگذاردن جنوب لبنان به غیرلبنانی‌ها صورت می‌گیرد. مسئولان لبنانی با این کار مخالف هستند و علت مخالفت آنان نیز واضح است، زیرا اسرائیل می‌خواهد همین وطن موعود فلسطینیان، یعنی کرانۀ باختری و نوار غزه را محدود کند. اسرائیل می‌خواهد این وطن را محدود کند و این کار با جلوگیری از ورود اهالیِ این وطن به آن ممکن می‌شود.» [۱]
------
[۱]. النهار، ۱۹۷۸/۱/۷.