اوضاع جنوب لبنان و تجاوزات اسرائیل به آن همچنان اندیشه و ذهن امام را به خود مشغول می‌کرد. ایشان ابعاد خطرهای ناشی از وجود دشمن صهیونیستی را به وضوح دریافته بود، به‌ویژه پس از آنکه رابطۀ اسرائیل با روند وقایع لبنان آشکار شده بود و از وجود خطر تهاجم نظامی به لبنان خبر می‌داد. از این رو، امام به‌طور پیوسته، بر لزوم هوشیاری در برابر دشمن فرصت‌طلب و آمادگی برای مقابله با هر نوع هجوم نظامی به لبنان تأکید می‌کرد و تشکیل أفواج مقاومت لبنان (أمل) که هستۀ اولیۀ آن را امام صدر پایه‌گذاری کرد، اقدامی برای تحقق این اهداف بود. هم‌زمان با این حرکت، امام درصدد ساماندهی ارتباط با مقاومت فلسطین برآمد تا حضور نظامی فلسطین در جنوب لبنان را در چارچوب فعالیت سازمان‌یافته و مقاومت شرافتمندانه بر ضد اسرائیل ساماندهی کند. 

از سوی دیگر، امام صدر برای مشارکت دادن جامعۀ مدنی لبنان در روند مقاومت بر ضد اسرائیل تلاش می‌کرد. این امر در قالب تشکیل جنبش سیاسی و رسمی جدید با هدف حمایت از مقاومت تجلی یافت و جبهۀ ملی پاسداری از جنوب (الجبهة الوطنیة للمحافظة علی الجنوب) به عنوان یکی از زیر مجموعه‌های مجلس اعلای شیعیان و با حضور وزرا و نمایندگان مجلس فعلی و پیشینِ منطقۀ جنوب و شیعیان تشکیل شد. خبر تشکیل این جبهه در تاریخ ۱۹۷۷/۶/۳۰، در مقر مجلس اعلا واقع در حازمیه اعلام شد. منشور جبهه را دبیر کل آن، محمد صفی‌الدین‌، قرائت کرد و افرادی که آن را امضا کردند، عبارت بودند از: محمود عمار و سعید فواز و رفیق شاهین و عبداللطیف الزین و جعفر جواد شرف‌الدین و حسین الحسینی و محمد صفی‌الدین و عبداللطیف بیضون و علی بزی. [۱] 

در بخشی از منشور جبهۀ ملی پاسداری از جنوب چنین آمده بود: 

۱. توطئه‌ای که سراسر لبنان، میهنِ همۀ ما، را هدف قرار داده است، سرزمین جنوب را به‌طور ویژه تهدید می‌کند. 

۲. جنگ از جنوب آغاز شد و بار دیگر به سوی جنوب بازگشت. از این رو، عوامل و علل مشقت‌ها و محنت‌ها با تمامی گستردگی و دشواری‌ها برجا مانده است. 

۳. تلاش‌ها برای تثبیت امنیت و صلح و بازسازی نهاد‌ها و ادارات دولتی شکست می‌خورد، زیرا رویکرد به آن رویکرد دوران پس از جنگ است، در حالی که جنوب و، در نتیجه، سراسر لبنان هنوز در اوج جنگ است. 

در بخش دیگری از منشور جبهه با هشدار به مهاجرت‌های اهالی جنوب به دیگر مناطق لبنان و یا خارج از کشور و اشاره به اینکه روند مهاجرت به مرحلۀ خطرناکی رسیده است، این پدیده همسو با خواسته‌های اسرائیل ارزیابی شده بود، به‌ویژه آنکه «بدون شک، خالی شدن جنوب از اهالی و ساکنان اصلی آن موجب می‌شود که این منطقه از غیر اهالی پر شود.» 

در ادامۀ منشور، با اشاره به اینکه خطرِ جنوبِ لبنان منافع تمامی اعراب را تهدید می‌کند، هرگونه تلاش برای حل بحران لبنان را بدون توجه به وضعیت جنوب و یا با نادیده گرفتن این منطقه، تلاشی ناکام و بی‌فایده خوانده و بر این نکته تأکید شده بود که مصوبات کنفرانس‌های ریاض و قاهره تاکنون به‌طور کامل اجرا نشده است. [۲] 

------

 [۱]. أمل و رسالة، شمارۀ ۷. 

 [۲]. أمل و رسالة، شمارۀ ۷.