امام صدر در آن اوضاع ناگوار و برای رویارویی با تجاوزات اسرائیل، نمایندگان جنوب در پارلمان را به برگزاری جلسه‌ای در تاریخ ۱۹۷۰/۵/۲۳ فراخواند. فقط سه تن از نمایندگان به نام‌های ادموند رزق و جان عزیز و ابراهیم شعیتو آن دعوت را پذیرفتند. برای بار دوم، تمامی وزرا و نمایندگان جنوب برای توافق بر سر خواسته‌های معینی فراخوانده شدند تا پس از آن، نمایندگان پارلمان در جلسۀ پارلمان که با حضور امام صدر و دیگر علما و روحانیون سر‌شناس برگزار می‌شد، [۱] از این خواسته‌ها حمایت کنند. امام صدر این موضع مستحکم را با صدور بیانیه‌ای تقویت کرد که همگان را به اعتصاب در روز سه‌شنبه ۱۹۷۰/۰۵/۲۶ فرامی‌خواند. این بیانیه مسئولان و دولت را نگران کرد. [۲] هیئت‌های رسمی و مردمی با حضور در مقر مجلس اعلای شیعیان در حازمیه آمادگی کامل خود را برای اعتصاب اعلام کردند. همچنین، کانون مارونی‌ها و حزب کتائب و شورای ملی از اعتصاب حمایت کردند. عدنان الحکیم، رئیس حزب النجاده، نیز در دیدار با امام صدر، تصمیم حزب متبوعش را برای شرکت در اعتصاب به اطلاع ایشان رسانید. [۳] 

در روز مقرر، اعتصاب عمومی و فراگیری به وقوع پیوست که تاریخ لبنان همانند آن را به یاد ندارد. همۀ اقشار و نهاد‌ها اعم از مدارس و دانشگاه‌ها و بانک‌ها و نانوایی‌ها و کارگران و فروشندگان میوه و تره‌بار دست به اعتصاب زدند. سفرهای هوایی متوقف شد و جمعیتی قریب به پنجاه هزار نفر در صحن‌های داخلی و خارجی مجلس اعلای شیعیان گرد آمدند. حاضران که از مناطق مختلف خود را به محل رسانده بودند، با حمل پلاکاردهایی حمایت از جنوب را خواستار شدند و امام صدر نیز سخنانی در جمع حاضران ایراد کرد. 

در ادامه، بنا به دعوت کمیتۀ فرهنگی دانشگاه آمریکایی بیروت امام مقرّ مجلس اعلا را به سوی سالن اجتماعات این دانشگاه ترک کرد. شمار بسیاری از دانشجویان برای شنیدن سخنان امام در آن محل حاضر بودند. امام پس از سخنرانی، به همراه جمعیتی از تظاهرکنندگان که پیشاپیش آنان خودروهایی مزین به پرچم لبنان و تصویر ایشان در حرکت بود، ابتدا به طرف پارلمان و از آنجا با عبور از مسیر بسطه ـــ حرج ـــ شیاح به سوی مقر مجلس اعلای شیعیان در حازمیه به راه افتادند. عده‌ای از جوانان به مثابۀ انتظامات، وظیفۀ حفظ نظم و ترتیب را در آن راهپیمایی برعهده داشتند و چنان‌که امام خواسته بود، در عمل نیز نظم و انضباط کامل بر راهپیمایی حاکم بود و راهپیمایان اهداف بزرگی چون یاری و دفاع از جنوب را که امام اعلام کرده بود، همواره مدنظر داشتند. [۴] 

در واکنش به این رویداد، پارلمان لبنان به بخش کوچکی از مطالبات مادی که عبارت بود از اختصاص مبلغ سی میلیون لیره به منطقۀ جنوب، پاسخ مثبت داد و مقرر شد که شورایی ویژه مبلغ مذکور را خارج از چارچوب و بوروکراسیِ اداری و مالی هزینه کند. [۵] 

در ماده واحدۀ قانون شمارۀ ۹-۷ چنین آمده بود: مبلغی معادل با حداکثر سی میلیون لیرۀ لبنانی به‌منظور تأمین نیازهای جنوب و تهیۀ امکانات بهداشتی و امنیتی برای اهل این منطقه هزینه می‌شود و به دولت صلاحیت ایجاد منابع مالی لازم برای تأمین مبلغ مذکور از ردیف‌های بودجۀ سال ۱۹۷۰، و با تصویب اعضای کابینه داده شد. همچنین، دولت از این تاریخ ده روز فرصت خواهد داشت تا شورای ویژه‌ای به‌منظور تحقق اهداف این مادۀ قانونی تشکیل دهد. این شورا استقلال مالی و اداری دارد و زیر نظر نخست‌وزیر فعالیت می‌کند و اقدامات آن تابع قوانین محاسبات عمومی و نظارت دیوان محاسبات نخواهد بود. رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر در تاریخ ۲/۶/۱۹۷۰، این قانون را امضا کردند و در روزنامۀ رسمی انتشار یافت. [۶] شورای ویژه‌ای که بنا بر قانون فوق تشکیل شد، «مجلس جنوب» نام گرفت. 

مجلس اعلای شیعیان از تشکیل مجلس جنوب استقبال کرد و خواستار تسریع در روند اجرایی شدن مصوبات و وعده‌های دولت شد. برخی منابع دولتی و وزارتی گمانه‌هایی مطرح کردند مبنی بر اینکه مجلس جنوب به‌زودی کمک‌های مالی فراوانی از برخی کشورهای عربی دریافت خواهد کرد و این کمک‌ها نشان‌دهندۀ همراهی و همکاری آن کشور‌ها با لبنان در نبرد با دشمن صهیونیستی خواهد بود. [۷] 

همچنین، هیئت یاری جنوب به ریاست امام صدر با پیگیری تلاش‌های خود برای رفع موانع و مشکلات موجود بر سر راه مجلس جنوب و فراهم کردن زمینۀ فعالیت‌های این مجلس در راه توسعه و پیشرفت جنوب، در تاریخ ۱۹۷۰/۶/۹ با صدور بیانیه‌ای که چندین توصیۀ اداری و تشکیلاتی در آن ذکر شده بود، شهروندان را به پایبندی به موارد مذکور با هدف همسو کردن نیرو‌ها و جلوگیری از هدر رفتن آن‌ها و ممانعت از سوء‌استفاده از احساسات مردمی و تأکید بر حفظ برنامه‌ای فراگیر و جامع فراخواند. [۸] 

همچنین، اعضای هیئت یاری جنوب در دیدار با رئیس‌جمهور، شارل حلو، گزارشی از نتایج فعالیت‌ها و اقدامات مجلس جنوب را از بدو تأسیس به اطلاع وی رساندند. رئیس‌جمهور نیز آمادگی خود را برای رفع موانعِ سرِ راهِ مجلس جنوب و، همچنین، تمایل خود را برای برگزاری نشست‌های مشترک با هیئت یاری جنوب، هر دو هفته یک بار، اعلام کرد. [۹] 

فعالیت‌های هیئت یاری جنوب فقط به ارتباط و همکاری با مسئولان لبنانی محدود نشد، بلکه این شورا روابط خود را با خارج از لبنان نیز تقویت کرد؛ به‌گونه‌ای که هیئت‌هایی از کلیساهای پروتستان و کاتولیک آلمان‌غربی ضمن حضور در لبنان و برپایی جلساتی با اعضای شورا، از مناطق مرزی جنوبِ لبنان بازدید کردند و مکان‌های مناسب را برای طرح‌های کمک‌رسانی بررسی کردند. نیز فهرست کمک‌های غیرنقدی را که با کشتی ایبا در راه لبنان بود، به این شورا ارائه کردند. [۱۰] 


------
 [۱]. الجریدة، ۱۹۷۰/۵/۲۴. 

 [۲]. ه‌مان

 [۳]. النهار، ۱۹۷۰/۵/۲۵. 

 [۴]. الحیاة، ۱۹۷۰/۵/۲6. 

 [۵]. الجریدة، ۱۹۷۰/۵/28. 

 [۶]. مسیرة الامام السید موسی الصدر، ج۲، صص۲۸۴-۲۸۵. 

 [۷]. الجریدة، ۱۹۷۰/6/18. 

 [۸]. الجریدة، ۱۹۷۰/6/9. 

 [۹]. الحیاة، ۱۹۷۰/6/۲6. 

 [۱۰]. الحیاة، ۱۹۷۰/8/8.