در حالی که بحرانِ بی‌توجهی به خواسته‌های جنوب لبنان با آغاز پنجمین ماه سال ۱۹۷۰ همچنان ادامه داشت و دولت برای تحقق وعده‌های خود هیچ اقدامی نکرده بود، هیئت‌ها و گروه‌های فعال در جنوب، وزرا و نمایندگان را به نشستی فراخوندند که با حضور امام صدر برگزار می‌شد. نشستِ مذکور با حضور دو تن از وزیران به نام رفیق شاهین و عبداللطیف الزین و شماری از نمایندگان از جمله جان عزیز و عبدالمجید الزین و سمیح عسیران و علی ماضی و سعید فوّاز و محمد صفی‌الدین و محمد دعّاس زعتیر و ابراهیم شعیتو برگزار شد. پس از بررسی اوضاع جاری، یکی از نمایندگان به نام جان عزیز پیش‌نویس بیانیه‌ای را قرائت کرد که برای ارائه به رئیس‌جمهور آماده می‌شد. امضاکنندگان این پیش‌نویس با تعیین ضرب‌الأجلی برای تأمین خواسته‌های اهل جنوب، متعهد می‌شدند که در صورت تأمین‌نشدن خواسته‌های مذکور از حضور در کابینه و پارلمان استعفا دهند. [۱] 

در تاریخ ۱۲/۵/۱۹۷۰، متن نهایی بیانیه با حضور آقایان ممدوح عبدالله و معروف سعد و یوسف سالم تنظیم شد و پس از تماس با کاخ ریاست‌جمهوری مقرر شد که فردای آن روز نمایندگان جنوب برای تشریح اوضاع و درخواست غرامت برای آسیب‌دیدگان و بازسازی منازل تخریب‌شده و تسلیم بیانیۀ مصوب به حضور رئیس‌جمهور برسند. [۲] 

سه روز پیش از آن، در تاریخ ۹/۵/۱۹۷۰، امام صدر با ایراد سخنانی در روستای جنوبی غازیه، جنوبیان را به «تهیۀ سلاح و تمرین با آن، حتی پیش از خرید قرآن کریم و پیش از روزه گرفتن» فراخوانده بود، زیرا «داشتن سلاح برای آنان مانند نان شب واجب است.» [۳] 

تجاوزات اسرائیل به روستاهای مرزی جنوب ادامه داشت و نیروهای دشمن در تاریخ ۱۲/۵/۱۹۷۰ با ورود به برخی روستا‌ها، شمار بسیاری از شهروندان را کشته یا زخمی و خانه‌های بسیاری را نیز ویران کرده بودند. این اقدام سبب بی‌خانمان شدن حدود پنجاه‌هزار تن از ساکنان سی روستای مرزی در شهرستان‌های صور و بنت‌جبیل و مرجعیون و حاصبیا شد. [۴] 



------
 [۱]. الجریدة، ۱۹۷۰/۵/۸. 

 [۲]. الجریدة، ۱۹۷۰/۵/۱۲. 

 [۳]. الجریدة، ۱۹۷۰/۲/۱۲. 

 [۴]. روزنامه‌های لبنان، ۱۹۷۰/۵/۱۶.