در روزهای ۲۸ تا ۳۰ اکتبر ۱۹۶۹ سه نشست پی‌درپی میان هیئت لبنانی به ریاست فرماندۀ ارتش این کشور، سرتیپ امیل البستانی، و هیئت مصری به ریاست وزیر دفاع مصر، سرلشگر محمد فوزی، در قاهره برپا شد. پس از سه روز، هیئت اعزامی از سازمان آزادی‌بخش فلسطین به ریاست یاسر عرفات وارد قاهره شد و، سرانجام، در ۳ نوامبر ۱۹۶۹ هیئت‌های لبنانی و فلسطینی با حضور محمود ریاض و محمد فوزی، وزرای خارجه و دفاع مصر، تشکیل جلسه دادند و در آن نشست توافقنامۀ موسوم به پیمان قاهره به امضا رسید. [۱] 

بنابر مفاد پیمان مذکور، حضور فلسطینیان در لبنان ساماندهی و به آنان اجازۀ کار و اقامت و رفت و آمد در لبنان داده می‌شد. همچنین، دربارۀ تشکیل کمیته‌های محلی برای حفظ منافع فلسطینیانِ مقیمِ اردوگاه‌های لبنان با همکاری مقامات لبنانی و با حفظ حاکمیت دولت لبنان موافقت شد. مراکزی نیز برای عملیات مسلحانه و تمرین نظامی مبارزان فلسطینی در داخل اردوگاه‌ها در نظر گرفته شد که با همکاری کمیته‌های محلی، ضمن تلاش برای حفظ روابط حسنه با دولت لبنان، توزیع اسلحه را ساماندهی و به داخل اردوگاه‌ها محدود کنند تا علاوه بر رعایت قوانین امنیتیِ لبنان، منافع نهضت فلسطین نیز محفوظ بماند. 

همچنین، دربارۀ مبارزات مسلحانۀ فداییان فلسطینی مقرر شد که علاوه بر تسهیل رفت و آمد مبارزان فدایی، نقاط معینی در مرز‌ها به‌منظور عبور و بازرسی در نظر گرفته شود و این کار با هماهنگی میان فرماندهان لبنانی اجرا شود. نیز مقرر شد که ورود و خروج و گشت‌زنی نیروهای مسلح مقاومت فلسطین ساماندهی شود و در تمامی اوضاع مقامات دولتی و نظامی لبنان به وظایف و مسئولیت‌های کامل خود در تمامی مناطق لبنان عمل کنند. 

امام در چندین مناسبت موضع خود را در قبال این پیمان اعلام کردند. ایشان در مصاحبه‌ای مطبوعاتی اظهار داشتند که پیمان قاهره «فرصتی پدید آورد تا مقاومت فلسطین و ارتش لبنان، هریک در چارچوب وظایف خود، به شکل صحیح و مناسب فعالیت کنند. باید بگویم که اقدامات مبارزان فلسطینی و پشتیبانی و حمایت از جنوب، هر دو یک خاستگاه مشترک دارند.» [۲]

در مناسبت دیگری، امام چنین ابراز داشتند: «ماهیت جنگ چریکی به این صورت است که از پایگاه‌هایی در سرزمین‌های هم‌مرز اسرائیل آغاز شود. این اصل مبنایی صحیح است و نمی‌تواند با امنیت لبنان در تعارض باشد. ما خواهان آن هستیم که مسئولان لبنانی با عمل به وظایف، خود را با فعالیت‌های مقاومت [فلسطین] هماهنگ کنند و مسئولیت اقدامات خود را بپذیرند. اگر حرکت‌ها و عملیات نیروهای مقاومت از مناطقی در خاک لبنان و نه از داخل روستا‌ها، سرچشمه بگیرد، دیگر اسرائیل توجیهی برای بمباران روستا‌ها نخواهد داشت.» امام پرتاب موشک را از داخل خاک لبنان به سوی اسرائیل محکوم کرد، زیرا این کار موجب می‌شود که اسرائیل هم محل‌های پرتاب موشک را هدف قرار دهد. [۳] 

ایشان درخصوص تکرار تجاوزات اسرائیل به خاک لبنان گفتند: «می‌توانیم به راه‌حلی برسیم که بر اساس آن هم حاکمیت لبنان محفوظ بماند و هم حضور مبارزان [فلسطینی] در لبنان ادامه پیدا کند و، در عین حال، هیچ بهانه‌ای هم برای حمله به دست اسرائیل ندهیم. چنین راه‌حلی فقط در فضایی سرشار از اعتمادِ متقابل به دست می‌آید؛ فضایی که در آن حفظ حاکمیت لبنان و مقاومت فلسطین تضمین شود.» [۴] 


------
 [۱]. برای آگاهی از مفاد پیمان قاهره ر. ک: ضمیمۀ شمارۀ ۵ کتاب. 

 [۲]. المحرر، ۱۹۷۰/۰۳/۲۱. 

 [۳]. النهار، ۱۹۷۰/۰۵/۲۷. 

 [۴]. La revue du Liban،۱۹۷۰/۰۵/۳۰