آقای صدر گفتند: تو شخصیتی انقلابی هستی؛ یک فرمانده و یک قهرمان هستی. اگر الاَّن بجنگی، یک فرمانده قهرمان هستی، اما اگر نجنگی، یک مجاهد قهرمان خواهی بود. مواقعی هست که نجنگیدن، سخت‌تر از جنگیدن است. مواقعی هست که یک مجاهد قهرمان نباید دست به اسلحه ببرد. الاَّن یکی از آن مواقع است.
آقای صدر مرتب به یاسر عرفات تذکر می‌دادند که مراقب باشید و در دام تحریکات فالانژیست‌ها نیفتید. اسرائیلی‌ها درصددند بین شما دعوا راه بیندازند. به محض اینکه بین شما و لبنانی‌ها گلوله‌ای رد و بدل شود، تبلیغات راه می‌اندازند که فلسطینی‌ها در اینجا به اسم میهمان آمده‌اند، اما خود اشغالگر شده‌اند. فالانژیست‌ها بی‌هیچ بهانه‌ای می‌گفتند، وجود فلسطینی‌ها باعث شده است تا اسرائیل زمین‌های ما را بمباران و خانه‌های ما را ویران کند. حالا بعد از درگیری طبیعتاً مشکل دو چندان می‌شود. یکی از روز‌ها فالانژیست‌ها به اتوبوس حامل فلسطینی‌ها حمله می‌کنند. آن‌ها قصد داشتند با عمل متقابل پاسخ بدهند، اما با فشار آقای صدر از این کار جلوگیری شد.
از حسن تصادف بنده و یکی از دوستان نیز در آن ماجرا حضور داشتیم. ساعت ۱ بعد از نیمه شب بود که دایی جان گفتند، همگی برخیزید تا برویم. یاسر عرفات درخواست کرده تا با او ملاقاتی داشته باشیم. اسم یاسر عرفات را که می‌شنوید، شخصیت امروز او در ذهنتان جلوه نکند. او آن روز یک آدم ضعیف و لرزان و ذلیل نبود، که تنها اداره چند پاسگاه به او سپرده شده باشد. یاسر عرفات آن سال‌ها یک قهرمان و اسطوره مقاومت و شخصیت درخور اعتنایی بود که هرکس از هرگوشه دنیا سعی می‌کرد امضایی از او داشته باشد، یا به نوعی ملاقاتی با او داشته باشد، یا عکسی با او به یادگاری بگیرد. عرفات آن دوران یک چنین قهرمانی بود. به هر حال به دیدار او رفتیم. به اتاق که وارد شدیم، بسیار مضطرب و پریشان قدم می‌زد. به آقای صدر رو کرد و با حالت پرخاشگری گفت: «تو دایم می‌گویی سکوت کن! سکوت کن! تحمل کن! تحمل کن! ببین چی برای من کادو فرستاده‌اند؟» کارتونی بود که بسیار زیبا بسته‌بندی شده بود. درِ آن را باز کردیم. سر یک کودک شش ماهه فلسطینی را بریده بودند، توی چفیه بسته‌بندی کرده بودند و از طرف فالانژیست‌های لبنان برای یاسر عرفات فرستاده بودند! لحظة ناراحت کننده‌ای بود. آقای صدر گفتند: تو شخصیتی انقلابی هستی؛ یک فرمانده و یک قهرمان هستی. اگر الاَّن بجنگی، یک فرمانده قهرمان هستی، اما اگر نجنگی، یک مجاهد قهرمان خواهی بود. مواقعی هست که نجنگیدن، سخت‌تر از جنگیدن است. مواقعی هست که یک مجاهد قهرمان نباید دست به اسلحه ببرد. الاَّن یکی از آن مواقع است.
منبع: کتاب اندیشۀ ربوده شده، صفحۀ ۳۰۳