به گزارش روابط عمومی مؤسسۀ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، در تاریخ یک ژوئیه سال 1975 (دهم تیر 1354) که آخرین روز اعتصاب غذای امام موسی صدر در اعتراض به جنگ های داخلی لبنان بود، افرادی مسلح در روستای نبی عثمان و عرسال و عین و هرمل به روستای قاع، که روستایی مسیحی نشین در منطقه بعلبک است، هجوم بردند و از اهالی آن خواستند سلاح خود را تسلیم و دفتر حزب فالانژ را تعطیل کنند. از این رو امام صدر، که هنوز در مسجد صفای مجتمع عاملیۀ بیروت و در حال تحصن و اعتصاب غذا بود، در اعتراض به حمله به این روستای مسیحی نشین بیانیه‌ای خطاب به مردم بعلبک صادر کرد. در این بیانیه آمده بود:‌ 

«اهالی قهرمان بعلبک- هرمل! ای بقاع قهرمان! از خانة خدا و از  پیشگاه او را با شما سخن می‌گویم. ای کسانی که سرزمین پاک تان «بقاع» نامیده شده و مناطق و گروهها‌ و فرقه‌های گوناگونی را در خود جا داده است و همگی زیر خیمة دلاوری و جوانمردی و حسن همزیستی گرد آمدهاید. شما شایستة نعمت‌ها‌ی خداوند بوده‌اید پیمان و حق همسایگی را حفظ کردید و نسبت به عهد خدا و پیامبران و میهن خود پایبند و امین بودید.

من پس از آنکه دیدم سلاح‌های مرگباری که در بین مردم پخش شده است، کشور را در آستانة نابودی قرار داده، مردم بی‌گناه را به کام مرگ انداخته، آبروی کشور و مردم را لکه‌دار کرده است و آیندة منطقه را تباه ساخته است، و پس از آنکه دریافتم هر اقدام خشونت‌بار دیگری، با هر نیتی که باشد، به گسستن وحدت ملی و از بین رفتن دستاوردهای بشری دامن می‌زند، روزه‌داری و تحصن را در پیش گرفتم تا به همراه دوستانم جلوی خشونت را بگیریم و اسلحه را از میان مردم بیرون ببریم و از این راه، یک‌پارچگی کشورمان را حفظ کنیم و توان خود را برای مقابله با دشمن جمع کنیم و در نتیجه صفحهای جدید و در عین حال دیرین را بگشاییم؛ صفحه‌ای که در آن زیسته‌ایم و آن را حفظ کرده‌ایم و آن نیز ما را حفظ کرده است همان صفحه‌ای که لبنان را الگویی فرهنگی برای جهان و حتی برای کشورهای پیشرفته‌تر کرده است.

الحمدلله وضع جسمی من خوب است. ای عزیزترین برادران! و ای محبوب‌ترین دوستان! ‌شما را به خدا و تعهدات ملی خود و اعتماد برادرانة عمیقی که مرا به شما پیوند داده است فرا می‌خوانم و از شما می‌خواهم اوضاع حساس کشور و موقعیت تاریخی و سرنوشت‌ساز کشور و امت و به‌ویژه جبهة مقاومت فلسطین را مراعات کنید و از این راه در موفقیت تحصن و روزه‌داری من نقش داشته باشید و در نتیجه خود و همسایگانتان را حفظ کنید و امنیت و آرامش را با دستی پولادین نگه دارید.

برادران! بدانید که اهالی دیر الاحمر و قاع و شلیفا مانند فرزندان من و مانند اهالی عرسال و عین و یمونه و هرمل و دارالواسعه هستند. از همة شما انتظار می‌رود که امروز گامی تاریخی بردارید و همۀ امور کوچک را و حتی هر امری را جز مصلحت بزرگ ملی و حفظ حقوق همسایه کنار بگذارید تا شاید خداوند اوضاع این کشور را سامان بخشد و به ما رحم کند.

من به شما می‌گویم هر تیری که به سوی دیر الاحمر یا قاع یا شلیفا شلیک شود، به سوی خانة من و به قلب من و فرزندانم شلیک شده است و هر کس به کاهش تنش و خاموش کردن آتش کمک کند، به دور کردن آتش از من و خانه و محراب و منبر من کمک کرده است. من این سخنان را کاملاً جدی و از سر حقیقت می‌گویم و در آن مبالغه نمی کنم. ان شاءالله به زودی نزد شما خواهم آمد. به امید دیدار. والسلام علیکم و رحمةالله.»