به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، حمید قزوینی، پژوهشگر تاریخ شفاهی در کانال تلگرامی خود خاطره‌ای را به شرح زیر منتشر کرده است:

آنها که در برابر جامعه احساس مسئولیت می‌کنند هنگامی که مردم به کمک احتیاج دارند درنگ نکرده و از همه توان خود برای خدمت به آنان بهره خواهند برد. مهم نیست که مسئولیتی رسمی دارند یا یکی از شهروندان عادی جامعه‌اند.

در نوامبر سال ۱۹۶۸ (آبان ۱۳۴۷ شمسی) به دنبال بارش برف سنگین در یکی از روستاهای منطقه بقاع لبنان به نام «یمّونه»، برخی خانه‌های این منطقه ویران شد و یازده نفر از اهالی آن کشته شدند و راه‌های ارتباطی منتهی به روستا مسدود شد. مردم در نهایت تنهایی و رنج بودند.

امام موسی صدر بدون آنکه مسئولیتی رسمی داشته باشد، (هنوز مجلس شیعیان تشکیل نشده بود) از جنوب لبنان حرکت کرد تا خود را به یمّونه برساند. پس از گذراندن بخشی از مسیر، با انسداد جاده مواجه شد. او ادامه راه را با پای پیاده و از طریق روستای دیرالأحمر طی می‌کند و به‌ رغم دشواری عبور و مرور و شدت سرما و تراکم برف در راه‌ها خود را به این روستا می‌رساند و شب را در کنار اهالی ماند و ضمن تسلیت و همدردی با مردم، تلاش می‌کند تا در حد توان به آنان کمک کرده و بخشی از مشکلاتشان را کاهش دهد.