پیدایش قانون اساسی در تاریخ بشر از ابتکارهای حکومت بی‌نظیر محمدی بوده است، چون تا آن زمان هیچ کشوری قانون اساسی نداشت و حکومت محمدی نخستین حکومتی است که در تاریخ دارای قانون اساسی شده است.

قانون اساسی حکومت محمدی دارای ویژگی خاصی است که قانون‌های اساسی کشورهایی که از آن پیدا شده از آن فضیلت، برخوردار نیستند.

قانون اساسی کشور محمدی را خدا طبق فطرت بشر تصویب کرده است. قوانین اساسی دگر کشورها را بشر تصویب کرده و قابل تغییر است، در حالی‌که قانون اساسی کشور محمدی قابل تغییر نیست.

قانون اساسی کشور محمدی، جهانی و همگانی و جاویدان و ابدی است. قانون اساسی دگر کشورها اختصاص به منطقه‌ای دارد و همگانی بشر نیست.

قانون اساسی کشور محمدی از نظر لفظ و معنا شاهکار است و در برترین و بالاترین درجه از فصاحت و بلاغت قرار دارد و کسی نتوانسته نظیرش را بیاورد. قانون اساسی دگر کشورها فاقد این برتری و این فضیلت است.

قانون اساسی کشور محمدی قرآن است و بس. و هیچ حکم و قانونی نباید در کشورهایی که خود را پیرو محمد می دانند برخلاف قران باشد. آنچه قانون از سوی رسول خدا (ص) به نام سنت صادر شده همه از وحی ریشه گرفته و به دستور خود قرآن بوده و مبین فرمان‌ها و احکام قرآن بوده است.

دیگر از برتری‌ها قانون اساسی کشور محمدی نباید فرد فدای اجتماع گردد، بدون آن‌که بهره‌ای باشد؛ چنان‌که نباید اجتماع نیز فدای فرد گردد و آن ظلمی عظیم است. برتری در قانون اساسی کشور محمدی بر قوانین اساسی دیگر کشورهای جهان، جامع بودن آن است؛ یعنی در این قانون، مصلحت فرد و مصلحت اجتماع هر دو در نظر گرفته شده است. در صورتی که در قوانین اساسی دیگر کشورها به‌طور معمول مصالح اجتماع در نظر گرفته شده و مصالح فرد در نظر نیست بلکه فرد باید فدای اجتماع گردد.

از نظر قانون اساسی کشور محمدی نباید اجتماع نیز فدای فرد گردد و آن ظلمی عظیم است. برتری دیگر قانون اساسی کشور محمدی آن است که این قانون دو جهانی است، یعنی صلاح دنیا و آخرت را در نظر گرفته‌است. در حالی‌که قانون اساسی کشورهای دیگر یک جهانی است و تنها مصالح این جهان در نظر بوده است.

اطاعت از قانون اساسی کشور محمدی، پاداش و مزد دارد. در حالی‌که در قانون اساسی دیگر کشورها، تنها مخالفت قانون کیفر و عقاب دارد.