آیت الله تسخیری گفت: «نگاه شهید صدر به تقریب، نگاه و اعتقادی واقعی بود و مصلحت‌جویانه نبود. ایشان معتقد بود كه زمینه مشتركات بین شیعه و اهل سنت بسیار فراوان است.»
آیت الله محمدعلی تسخیری، رئیس پیشین مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی در گفت و گو با گروه تاریخ شفاهی موسسه امام موسی صدر درباره تقریب مذاهب و روشی که شهید صدر در این باره داشت، گفته است. بخشی از سخنان وی را در ادامه می خوانید.
«شهید محمدباقرصدر دنیایی از تقریب بود. ایشان كتاب فدك را در جوانی نوشته‌اند. این كتاب از حیث ادبیات اوج ادبیات عرب و اوج عاطفه به حضرت زهرا و حضرت امیر -علیهم السلام- است. ایشان در آن کتاب وقتی که از خلفا نام می‌برد، از واژه «رضی‌الله عنه» استفاده می‌کند. شهید صدر در یادداشت‌ها و نقل قول‌هایش از كتاب‌های اهل سنت و آرای آن‌ها استفاده می‌کرد. در کتاب اقتصادنا بسیار از آرای اهل سنت استفاده كرد. ایشان خطبه‌های تقریبی بسیاری دارد. در یكی از این خطاب‌‌های تقریبی گفت: ای پسران علی، ای فرزندان عمر، من برای همۀ شما هستم. همچون كه من برای اسلام هستم. «یا ابناء علی یا ابناء عمر انا لكم كما أنا للإسلام.»
او از طلایه‌داران تقریب است. نگاه شهید صدر به تقریب، نگاه و اعتقادی واقعی بود و مصلحت‌جویانه نبود. ایشان معتقد بود كه زمینه مشتركات بین شیعه و اهل سنت بسیار فراوان است و اگر روی مشتركات تأكید كنیم، می‌توانیم به مراتبط ارزشمندی دست یابیم و تقریب هم غیر از این نیست.
تقریب می‌گوید که همه اصول و عقیده و احكام خودشان را نگه دارند. هر مذهبی می‌تواند بگوید که من حق هستم. حتی تقریب بیشتر از این می‌گوید. فلسفۀ تقریب این است که مذاهب باید بگویند ما مذهب حق هستیم، زیرا اگر من معتقد نیستم كه تشیع مذهب حق هست، چطور خدا را عبادت كنم؟ باید مذهب حق باشد تا ما نماز و روزه و زندگی‌مان براساس تشیع باشد. همین شكل برای سنی‌ها هم صادق است. آن‌ها باید معتقد باشند كه مذهبشان حق است.
پس تقریب چیست؟ جواب این است كه تقریب می‌گوید همه دارایی خود را حفظ كنند، ولی روی دایرۀ مشترك كار كنند و مشتركات را پیدا کنند.
در حال حاضر در مجمع‌التقریب 30 عدد كتاب نوشته‌ایم و البته هنوز بیش از 30 کتاب دیگر هم در دست آماده‌سازی است. هدف این کتاب‌ها یافتن روایات و دعاها و احكام و دیگر اشتراکات بین منابع شیعه و منابع سنی است.
یعنی معتقد شدیم كه ما در 90 درصد امور اشتراكات داریم و اختلافاتمان گاهی كمتر از اختلافات علمای یك مذهب یا علمای مذاهب اربعه فی‌مابین است. وقتی میزان اشتراکات ما این‌قدر زیاد است، جای گفت‌وگوی عظیمی داریم تا دایرۀ مشتركات را توسعه دهیم و این اشتراکات را در زندگی اجرا کنیم. گاهی لازم است در مواردی که اختلاف داریم، از مطرح کردن آن خودداری کنیم. اگر این روحیه وجود داشت، جنگ‌های عظیم و خونین شیعه-سنی در تاریخ رخ نمی‌داد. امروزه بسیاری از این جنگ‌ها، ریشه شیعه و سنی دارد. مانند جنگی که در سوریه شکل گرفته است که بخش عظیمی از اختلافات ریشه در اختلافات شیعه و سنی دارد.»