در اعیاد مذهبی، به خصوص نیمۀ شعبان، در همان حدی كه می‌شد، در منزل مراسمی برپا می‌کردیم. در آن زمان که  در خانه‌ها برق نبود، خانواده مقید بودند که حتماً شب عید در خانه چند چراغ روشن باشد.

با وجود اینکه خیابان‌ها را چراغانی می‌کردند، چون ما دخترها نمی‌توانستیم بیرون برویم و تماشا کنیم، برادرم [امام موسی صدر] مقید بودند كه خانه را چراغانی کنیم، اتاق‌ها را به هر شكلی که می‌توانستیم تزیین می‌کردیم. فرض كنید  نیمكتی می‌گذاشتیم و روی آن طبقه طبقه چراغ‌های نفتی روشن می‌کردیم.

پارچه‌های رنگارنگ به دیوار می‌زدیم و فانوس روشن می‌کردیم، و خودمان هم به عنوان شب عید دور هم جمع می‌شدیم و خلاصه تمام تلاش‌مان را ی‌کردیم که حال و هوای عید و شادی در خانۀ ما مشخص باشد.