بندگی علم به معنای آزادسازی انسان از نادانی است، زیرا مرحله ای از بندگی خداوند است.

صیت می کنم به کسی که او را بیش از حد دوست می دارم. به معشوقم، به امام موسی صدر، کسی که او را مظهر علی می دانم، او را وارث حسین می خوانم. کسی که رمز طایفه شیعه و افتخار آن و نماینده 1400 سال درد، غم، حرمان، مبارزه، سرسختی، حق طلبی و بالاخره شهادت است. آری به امام موسی وصیت می کنم...

در این که چمران عاشق موسی است، شکی نیست! این که موسی مراد است و چمران مرید... این که موسی باران است و چمران کویر... اصلاً موسی کسی است که نمی شود عاشقش نشد! نمی شود برایش عاشقی نکرد!

کتاب از مدح های فراوان نسبت به امام موسی صدر پر است. این کمی توی ذوق میزند. بهتر بود در کنار عبارت های مداحانه نسبت به امام موسی صدر بیشتر مصادیقی از رفتارهایی که به یک ویژگی مربوط میشد آورده شود. بهتر بود اگر نقدی به امام موسی بود در کنار تعاریف بیشمارش هم می آمد. ن

قیقت این هستی، این است که این دنیا و ما فیها.... این زمین و همه آنچه که در آن است متعلق به ما نیست. ما تنها یک مسافریم و این جهان برای ما در حکم یک کشتی است... یک کشتی که مال ما نیست... خانه ما، فرزند ما ... خودروی ما .... وبلاگ ما...حتی زندگی ما از آنِ کسی است که مالک همه چیز و همه کس، حتی خودِ ما ست!

ريشه‌هاي‌ خاندان‌ صدر به‌ جنوب‌ لبنان‌ باز مي‌گردد . جد پدر سيد موسي‌ صدر از لبنان‌ به‌ نجف‌ اشرف‌ مهاجرت‌ كرد و در آنجا يكي‌ از علماي‌ بزرگ‌ شيعه‌ شد . يكي‌ از پسران ‌وي‌ كه‌ خود روحاني‌ برجسته‌اي‌ بود از عراق به‌ شهر قم‌ مهاجرت‌ كرد . سيد موسي‌ صدر در 14 خرداد 1307 در شهر قم‌ متولد شد .

قاضی الشامی در گفت‌وگو با شبکۀ تلویزیونی ان.بی.ای لبنان گفت: تفاهم‌نامۀ اخیر لبنان و لیبی افق‌های تازه‌ای برای همکاری باز کرده است و دربردارندۀ اعتراف به مکان و عامل اصلی جنایت ربودن امام و دو همراه اوست.

انسان اگر در راه هدایت احساس غربت کرد نباید بترسد؛ زیرا همه هستی با او همراه است. انسان منحرف می شود، فریب می خورد، اغفال می شود و گمراه می شود اما هستی، همه هستی همراه با انسانی است که در راه هدایت گام بر می دارد ...

تعریف این کتاب را چند جا خوانده بودم. بالاخره امسال تصمیم گرفتم از نمایشگاه کتاب بخرمش و بعد هم عصر یک روز یکشنبه ی اردی‌بهشتی گرفتم دستم و شروع کردم به خواندن. یک کتاب کوچک 176 صفحه ای که خواندنش یک ساعت و نیم بیشتر زمان نبرد. ولی به قدری خوب بود که تصمیم گرفتم نوشتن توی این وبلاگ را با معرفی اش شروع کنم.

آزادىْ ؛ حقِ روزنامه‏ نگار است، كه جامعه ‏اش باید به او پیشكش كند. آزادى خدمتى است به روزنامه‏ نگار تا كار خود را به انجام رساند، و خدمتى است به جامعه تا همه چیز را بداند.