صاحب نیوز- محمد جلوانی

سال‌های زیادی گذشته است. آن زمان هنوز به دنیا نیامده بودم که تو را از دست دادم. درد از دست دادن تو را حتی قبل از ولادت چشیدم. و چه دیر گذشت و طولانی. چه دل‌ها که خون شد و از دیده‌ها فرو بارید. صبوری کردیم و نکردیم. اما چه فایده؟ صبوری‌ها و ناصبوری‌ها ادامه یافتند و می‌یابند. اما تا به کی؟ چشم انتظاری دیدارت را پس از سرنگونی دیکتاتور‌ها ادامه دادیم و تا هنوزِ همیشه ادامه می‌دهیم. راستی، آیا هنوز هستی و قلبت با قلب ما می‌تپد؟ این چه حرفی است؟ آری، هستی و خواهی ماند. راستی الآن چند سال داری و در کدام خلوت تنهائی سر به سجده معبود نهاده‌ای؟ راستی می‌دانی چمران رفت؟ خمینی‌ها رفتند؟ و دیگران و دیگران رفتند؟ و تو جایت خالی بود. 

سرنوشت محتومی که‌گاه خوره می‌شود بر جان و روحمان که آیا هموارهٔ تاریخ تاهموار خواهد ماند؟ خدای را شکر که تسلای خاطرمان وعده الهی است و در آن شکی نداریم که او روزی می‌آید. وگرنه چگونه داغ از دست دادنت را تاب می‌آوردیم؟ آری، او روزی می‌آید و بند‌ها را می‌گشاید. او انتقام خون حسین‌ها را خواهد گرفت و او موسی‌ها را از بند رهائی خواهد بخشید. 

درست ۳۵ سال از ربوده شدنت می‌گذرد. آن روز لبنان در تب و تاب، سوریه در تب و تاب، ایران در تب و تاب و دنیا در تب و تاب بود. و امروز هم همچنان… ما که نمی‌دانیم شاید تو امام موسی صدر بودی و ربوده شدن تو بهای پیروزی امام روح الله. اما امروز چه؟ 

از ۱۴ خرداد ۱۳۰۷ خورشیدی که در بیت تقوا و دانش و مرجعیت در شهر قم ایران چشم گشودی تا آنگاه که در کوره راه‌های جبل عامل و دره‌های جنوب لبنان پیروان غدیر را دست نوازش بر سر کشیدی و آن روزِ نهم شهریور ۱۳۵۷ خورشیدی که در لیبی ربوده شدی (راستی، چند سال و چند روز و چند ساعت و چند ثانیه می‌شود؟) امام بودی. مگر می‌شود کسی امام نباشد و بشود؟ آری از‌‌ همان دم زادنت نور می‌پراکندی و می‌درخشیدی. در تحصیلاتت، در افکارت، در رفتارت، در نوشته‌هایت و در سخنرانی‌هایت. و در نگاهی که با آن محبت را به مردمان از هر صنف و فرقه و گروه و طایفه بخشیدی و قلب هائی که به هم نزدیک کردی. که هنوز باید پای صحبت پیرمردهای لبنانی نشست و شنید و نوشت و به یادگار گذاشت. یادت گرامی. باقی بقایت. همچنان چشم به راهت هستیم…