امسال ربودن امام موسی صدر و دو همراهش، شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین، هم‌چنان، چه در سطح نخبگان و چه در سطح توده مردم، زنده و پابرجاست. نخبگان این مساله را به سبب آن‌که جنایتی متمایز در این عصر بود، دنبال می‌کنند. چرا که امام صدر نقش الگویی نخبه و ممتاز را ایفا می‌کرد که بسیاری از نخبگان هم‌ردیف او از این نقشی بی‌بهره بودند. توده مردم نیز در اوضاع و احوال و مناسبت‌های گوناگون، درد جان‌کاه و دراز مدت خود را از این غیبت ابراز کرده‌اند و هم‌چنان در انتظار بازگشت کسی هستند که خود را وقف برآورده کردن مطالبات محرومان و رنجدیدگان از همه فرقه‌های جامعه، با وجود گوناگونی فرقه‌یی و سیاسی آن در همه مناطق، کرده بود و از مسایل مربوط به آنان چنان دفاع می‌کرد که گویا به پیروزی خود یقین دارد. او همواره دغدغه دفاع از جنوب در برابر دشمنِ صهیونیستی را داشت و چشم‌انداز او سرزمین و مردم لبنان بود. در سخنان امام صدر در همه‌جا و در همه مناسبت‌ها بر دو چیز تاکید می‌شد: محرومیت‌زدایی و ایستادگی در برابر تجاوز دشمن. او پیشوایی بود که دغدغه مشکلات امت اسلام در سرتاسر قلمرو اسلامی را داشت: از مشکل فلسطین تا چالش‌های کشورهای عربی و برافراشتن نام حق از راه آزاد کردن انسان و سرزمین و مقدساتی که دشمن صهیونیستی به اشغال خود درآورده بود و نیز سرنگون کردن دیکتاتور معدوم: شاه ایران.