گروه تاریخ رجانیوز-وحید خضاب: امروز، 12 هزار و 450 روز از ربوده شدن امام موسی صدر در لیبی می گذرد. یعنی بیش از 35 سال. در بسیاری از کشورها، حتی کسانی که قتل عمد مرتکب شده اند را بعد از محاکمه، این اندازه در زندان نگه نمی دارند! اما امام موسی صدر چرا ربوده شد؟ چگونه ربوده شد؟ چه کسانی در ربوده شدن او دخیل بودند؟ آیا واقعا می توان گفت که ایشان زنده اند؟ چرا بعد از سقوط قذافی ایشان پیدا نشدند؟

اینها سؤالات مهمی است. ان شاء الله حتما در مطالبی دیگر، به صورت جداگانه به آنها و خصوصا به دلایل زنده بودن ایشان خواهیم پرداخت، اما آنچه در این مطلب مطمح نظر است، رویکردی است که رسانه های ما درباره این قضیه در پیش گرفته اند.

امام موسی صدر شخصیت مهمی است و مسائل مرتبط با سرنوشت ایشان ارزش خبری بالایی دارد و این موضوع وقتی با علاقه طبیعی ما به ایشان جمع می شود، بعضا متأسفانه موجب این می شود که اصحاب رسانه، هر خبری که راجع به ایشان در سطح جهان منتشر می شود را باز نشر دهند. از تعداد کلیک خوردن این خبرها هم می شود به میزان علاقه مندی مخاطبان به این موضوع پی برد. منتشر کنندگان این اخبار طبعا در انتشار آن ایرادی نمی بینند بلکه آن را در راستای رسالت حرفه ای خود می دانند، اما نکته در این بین، استثنایی بودن این قضیه است. ساده ترین دلیلش این است که نوع اخباری که ما منتشر می کنیم و تصوری که ما در مخاطبان درباره سرنوشت امام موسی صدر به وجود می آوریم، نتیجه مستقیمی در سرنوشت واقعی ایشان خوهد داشت. 


دو نکته مهم در پی گیری سرنوشت امام موسی صدر

برای توضیح مطلب مطلب باید دو نکته را فهمید:
نکته اول اینکه نباید فراموش کنیم که در این پرونده، اخبار شهادت امام موسی صدر عموما غیر موثق و از آن مهم تر ضد و نقیض هستند و حتی از این هم مهم تر، اینکه به صورت خیلی جالبی معمولا توسط خود منتشر کنندگان تکذیب شده اند! اما در طرف دیگر، اخبار زنده بودن ایشان چه در سال های اولیه و چه در سال های بعد، چه در دهه ی نود و چه حتی تا روزهای پیش از سقوط قذافی، خبرهای قابل اعتماد و دست کم قابل اتکا و پی گیری ای هستند. اگر این را در کنار این قاعده بگذاریم که اصل اولیه در پرونده های آدم ربایی این است که شخص ربوده شده، اگر خبر قطعی مبنی بر کشته شدنش در دست نباشد و قرائن قطعی (مثل گذشتن زمانی که زنده ماند را غیر ممکن کند مثلا 200 سال) هم کشته شدنش را اثبات نکند، همچنان زنده فرض می شود، می توانیم دقیق بودن مطلب را بفهمیم.

نکته دوم اینکه در پرونده های پیچیده و دقیقی مانند این پرونده، اگر طرف پی گیر قضیه (در اینجا خانواده، دولت ایران، دولت لبنان و از آن مهم تر ملت های ایران و لبنان و شیعیان سراسر جهان) این نکته را در مذاکرات بپذیرند که امام موسی صدر شهید شده است، این مطلوب ترین گزینه برای ربایندگان ایشان خواهد بود. چرا که به سادگی می توانند با صحنه سازی و سپس کشتن ایشان، جسد ایشان را تحویل دهند. به این شکل هم رازهای سر به مهر آشکار نمی شود، هم پرونده تعیین تکلیف می شود و ظاهرا همه چیز به خوبی و خوشی به پایان می رسد، جز یک چیز: قاتل اصلی امام موسی صدر در آن صورت خود ما رسانه ها هستیم!

برای اینکه مسئله خیلی نظری باقی نماند، بد نیست یک مورد مصداقی که رویکر اشتباه ما موجب شهادت یکی از بزرگانمان شد را بررسی کنیم: شهید تندگویان.

محمد جواد تندگویان، وزیر نفت جمهوری اسلامی در کابینه شهید رجایی بود که حدود یک ماه بعد از انتخاب به وزارت، در بازدید از مناطق نفتی جنوب، اسیر شد و مدت ها در اسارت بود ولی نهایتا جسد مطهر وی در سال 70 به ایران برگشت. چرا جسدش برگشت؟ به این دلیل که عراق مدعی بود ایشان اسیر نشده، وقتی ایران زیر بار نرفت اسیر شدن وی را تأیید کرد ولی بعد از مدتی مدعی شد که او خود کشی کرده!!! تا وقتی ایران زیر بار این ادعا نرفت هم کماکان شهید تندگویان زنده بود ولی وقتی نهایتا ایران پذیرفت که جسد او (نه خود او) را تحویل بگیرد، عراقی ها هم خیلی شیک، پیکر ایشان را تحویل دادند! نکاتی در این قضیه وجود دارد که کشته شدن ایشان فقط چندی پیش از تحویل داده شدن به ایران را تأیید می کند که به آنها خواهیم پرداخت. 

وقتی کشته شدن شهید تندگویان را پذیرفتیم، عراق هم جسدش را تحویل داد!
سعید ابوطالب که مدتی برای ساخت مستندی درباره شهید تندگویان درباره ایشان به تحقیق پرداخته بود و هم اکنون هم مشغول ساخت مستندی مرتبط با امام موسی صدر است، در همین باره نکاتی خواندنی نقل می کند: «اولین تجربه ی فیلم‌سازی من درباره شهید تندگویان است، زیرا به شخصیت ایشان علاقه داشتم. تصمیم گرفتم درباره ی شهید تندگویان برنامه بسازم. اسم اولین مستند ام “واژه‌ای برای استقامت” و درباره ی شهید تندگویان بود. نکته‌ای که درباره ی شهید تندگویان کشف کردم که در آن فیلم هم هست که حتماً شما هم بعداً آن را شنیده‌اید. ایشان را عراق به اسارت می‌گیرد. تلویزیون ایتالیا فیلم کوتاهی از اسارت ایشان نشان می‌دهد و ما آن را در آرشیو مان داریم. یعنی ایران مطمئن شد که تندگویان در عراق اسیر است.

عراق از اول مدعی شد که تندگویان را اسیر نگرفته است. نام ایشان در آمار صلیب سرخ هم نبود. در مبادله‌ای که سال ۶۴ صورت گرفت، چند اسیر زن ایرانی بودند که با چند خلبان عراقی معاوضه شدند. خانم دکتر ناهید هم در آن مبادله‌ها آزاد شد. ایشان می‌گفتند، من صدای تندگویان را هر روز می‌شنیدم هر روز او را از جلوی سلول ما رد می‌کردند. می‌گفت سلام بر تو خواهر مبارز! سلام بر خمینی! درود بر تو خواهر مبارز! من مهدی (محمد جواد) تندگویان وزیر نفت ایران هستم! او را از جلوی سلول ما می‌کشاندند، می‌بردند ومی‌زدند و بعد از ظهر که به سلول ش بازمی‌گرداندند، این ها را می‌گفت.

این اسیران با تندگویان با زدن ضربه بر دیوار سلول مجاور ارتباط گرفته بودند. ولی عراق زیر بار نمی‌رفت. جنگ تمام شد، ما هم همه ی اسرا را پیگیری می‌کردیم. اگرچه می‌شد تندگویان را زمان جنگ مبادله کرد اما به علت اشتباه تاکتیکی این کار صورت نگرفت. زیرا تلقی این بود که یک نفر، اگر حتی وزیر نفت باشد، باید با یک نفر مبادله شود، گفته شد تندگویان را اگر بدهند یک نفر را می‌دهیم و نه بیشتر. جنگ تمام شد. هنگام مبادله ی اسرا عراق می‌گوید که تندگویان پیش ما بود و ده سال پیش خودکشی کرد. می‌گوید همان موقع که او را گرفتیم تاب نیاورد و خودکشی کرد. با وجود این که تا آن روز عراق به ما دروغ گفته است، اما این‌بار دروغ اش را می‌پذیریم و باور می‌کنیم که تندگویان ده سال قبل شهید شده است.

طرف عراقی می‌گوید که تنها می‌تواند جنازه وی را تحویل دهد. ایران اول می‌گوید نه و بالاخره می‌پذیرد که جنازه‌ را تحویل بگیرد. یک هیأت از ایران می‌روند، جنازه را بگیرند. یک قبر را می‌کنند و می‌گویند اینجاست. این آقایی که دندانپزشک بود و درواقع دوست شهید تندگویان و مسئول دفترش بود و چند نفر دیگر آنجا را می‌کنند. یکی از دوستان ایشان، با این گروه بوده می‌گوید در شکنجه‌های ساواک با دریل استخوان ساق پای تندگویان را خرد کرده بودند، بگذارید ببینیم این جسد ساق پایش سوراخ است یا نه؟ نگاه می‌کند و می‌بیند اینطور نیست و معلوم می‌شود جنازه متعلق به تندگویان نیست. این باعث اختلاف و دعوا می‌شود و این ها باز می‌گردند. شش ماه بعد پیش از حمله به کویت، عراق و برای این که مسائل اش با ایران را برای همیشه حل کند، جنازه ی دیگری را نشان می‌دهند که این بار هم دوست دندان‌پزشک تندگویان می‌گوید یکی از دندان‌های او را کشیده بودم و یا ترمیم کرده بودم و این نشانه‌ها در این جنازه نیست و کار باز هم متوقف می‌شود. بالاخره برای بار سوم چون اسیرهای شان را می‌خواستند، عراقی‌ها دوباره وساطت می‌کنند و این بار پیکر شهید تندگویان را تحویل می‌دهند. جنازه‌ای که تقریباً مومیایی شده بود، یعنی ماده‌ای زیر پوستش تزریق شده بود. پیکر به ایران آمد و بعد از آزمایش مشخص شد متأسفانه این جنازه سه چهار ماه یا حداکثر شش ماه و نه ۱۰ سال است، که به شهادت رسیده است. نه ۱۰ ساله. یعنی از موقعی که مذاکرات شروع شد و ایران پذیرفت جنازه را تحویل بگیرد، او را می‌کشند. جالب این که باز هم نمی‌خواستند جنازه را تحویل بدهند تا این ماجرا لو نرود و دو بار هم سعی می‌کنند جنازه‌های دیگری را تحویل دهند.

در این پرونده اشتباه از آن آدمی است که در مذاکره می‌پذیرد، جنازه را بگیرد. ببینید من می‌خواهم بگویم چنین پرونده‌هایی چقدر دقیق است. یعنی اگر تو بگویی که ایشان زنده است و من بپرسم از کجا می‌دانی؟ همان سؤالی است که من ده سال پیش به عنوان خبرنگار پرسیدم: چرا تو می‌گویی امام موسی صدر زنده است؟ پاسخ هم این بود که اگر من شواهد را بگویم، همه ی آن سر نخ‌ها می‌سوزد. همه ی آن سرپل‌ها از بین می‌رود. هنوز هم آن آدم هست. آن آدمی که با امام حرف زده، خودش امام را معاینه کرده است. من الآن بگویم، فردا می‌روند او را می‌کشند و قضیه تمام می‌شود. همه این سال‌ها چه کسی از این مسیر صیانت کرده؟ خانواده و موسسه که بیش از هرکسی احساس مسؤولیت کرده است.

من متن مذاکرات آقای سید احمد موسوی، که مدتی سفیر بود، با طرف لیبیایی را دیدم. آقای سیف الاسلام قذافی صحبتی از وضعیت امام یا بازگشت او نمی‌کند، می‌گوید بیایید معامله کنیم. بعد می‌گوید که ببین ما این جوری حل می‌کنیم و می‌گوییم یکی از نیروهای خودسر ما در لیبی امام را کشته است و ما او را تیرباران اش می‌کنیم، این قدر هم پول به عنوان غرامت می‌دهیم. آقای احمد موسوی هم می‌گوید ما امام را از تو می‌خواهیم، این حرف‌ها چیست؟ حالا الحمدلله این تیزهوشی بوده که این گونه پاسخ داده‌اند. ببینید الآن چون قذافی نیست می‌شود این حرف‌ها را زد. البته قذافی نیست اما بدنه ی وابسته به او هست. یعنی اگر سر حکومت را جدا کنی، حکومت از بین نمی‌رود و بدنه دوباره سر را می‌سازد، یک قذافی دیگر می‌سازد. یعنی هنوز هم همه ابعاد پرونده امام موسی صدر قابل بیان کردن نیست و نباید کار را تمام شده دانست.

در مورد لیبی وضعیت پیچیده است، لیبی یک کشور قبیله‌ای و تکه تکه است. خیلی از شهرهای لیبی اصلاً معارضین و حکومت مرکزی را قبول ندارند. از اول هم قبول نداشتند و برای خودشان کار دیگری می‌کردند. و احتمال این که کشور نصف شود هنوز هم وجود دارد، شرقی-غربی شود. یعنی این که هنوز هم تکلیف آنجا معلوم نیست. آن‌ها هم که در شورای انتقالی رهبران لیبی هستند تا چهار روز پیش جزء وزرا و ژنرال‌های قذافی بودند و خودشان احتمالاً در موضوع دخیل هستند. نه آن‌ها همه چیز را می‌گویند نه مخالفینی که هنوز می‌ترسند چیزی بگویند.» (متن پیاده شده از سخنرانی سعید ابوطالب در در نشست شرح صدر است که در پانزدهم شهریور ماه ۱۳۹۰ در فرهنگسرای رسانه برگزار شد، به نقل از سایت مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام صدر به نشانی
http://www.imamsadr.ir/news/news.php?id=6639)

خاطرات سرتیپ نجفی از تحویل گرفتن پیکر شهید تندگویان
نقل دیگری که مطالعه دقیق آن و قرار دادنش در کنار صحبت های آقای ابوطالب بسیار روشنگر است مربوط است به خاطره امیر سرتیپ عبدالله نجفی. امیر نجفی فرمانده اسبق نیروی زمینی ارتش و رئیس کمیسیون اسرا و مفقودین بوده است و در همین زمینه اطلاعات مفیدی درباره سرنوشت شهید تندگویان در دست دارد. وی (که نقش قابل تقدیر و بزرگی در بازگرداندن هرچه سریعتر و بهتر آزادگان عزیز به کشور داشته است) در کتاب خاطراتش آورده است: «مهندس تندگویان وزیر نفت كابینه شهید رجایی به همراه دو نفر از معاونان خود مهندس یحیوی و مهندس بوشهری اسیر شدند این حادثه در نهم آبانماه 1359 درمسیر رفتن به پالایشگاه آبادان دردارخوین نزدیكی آبادان اتفاق افتاد. خانواده شهید تندگویان و مسئولان جمهوری اسلامی ایران تلاش زیادی كردند تا از طریق مجامع بین المللی به خصوص صلیب سرخ و مقامات عراقی موضوع را دنبال كنند. ولی این تلاشها به نتیجه ای نرسید.

رژیم عراق پس از مدتی اعلام كرد مهندس تندگویان در 12خرداد 1361 در سلول خود خودكشی كرده است این مساله قابل قبول نبود مهدس تندگویان قبل از انقلاب در زندان ساواك هم به سر برده بود. با پیگیری هایی كه ایران از طریق سازمان ملل انجام داد در سال 1364 صلیب سرخ به طور متناوب خواستار ملاقات با مهندس تندگویان شد. مقامات عراقی در پاسخ به تقاضای ملاقات اعلام كردند كه وی اظهار داشته است كه با كسی ملاقات نمی كند [بدین ترتیب معلوم می شود اصرار بر زنده بودن شهید تندگویان، موجب عقب نشینی ضمنی عراقی ها از ادعایشان شده بود] و تهدید می كند كه اگر كسی با وی ملاقات كند دست به خودكشی خواهد زد.

تا اینكه در سال 65 یك نفر از نمایندگان صلیب سرخ به نام هافلی گر، رئیس عملیات خارومیانه و شمال افریقا هنگام سفر به عراق در مقابل این ادعای عراقیها قبول مسئولیت كرد كه این ریسك را بپذیرد. او برای ملاقات با مهندس تندگویان راهی زندان شد اما عراقیها مانع ورود ایشان به زندان شدند.

تا اینكه در 13 آذر 1370 هیئت پیگیری كه شامل دو تن از اعضای خانواده مهندس تندگویان یعنی پدر و برادر خانم ایشان ، مهندس یحیوی و اعتمادی دندانپزشك مهندس تندگویان برای روشن شدن كامل وضعیت مهندس تندگویان برای مدت 11روز عازم بغداد شدند. پزشك صلیب سرخ هم به جمعیت هیئت ایرانی پیوست. عراقیها ادعا كردند پس از نگهداری جسد به مدت چهار سال در سردخانه به علت متوقف نشدن جنگ دفن شده است با نبش قبر و كالبد شكافی پزشكان ایرانی به این نتیجه رسیدند كه اطلاعات موجود با جسد ارائه شده مطابقت ندارد. هیئت مزبور پس از مذاكرات مفصل تصمیم به بازگشت گرفت وزارت خارجه عراق ضمن قبول اشتباه از سوی مسئولان گورستان خواستار تعویق سفر آنان شد تا جسد واقعی با حضور مجدد پزشك صلیب سرخ مورد معاینه قرار گیرد.

سپس جسد دوم در قبرستان الكرخ واقع در 60 كیلومتری جاده بغداد ورمادی نبش قبر گردید یك جسد مومیای در تابوت فلزی در آنجا قرار داشت. هیئت ایرانی در هنگام نبش قبر متوجه تازه بودن قبر شد عراقیها در پاسخ به این مسئله گفتند كه ما برای اطمینان از وجود جسد مهندس تندگویان چند روز پیش اینجا را نبش قبر كردیم تا اشتباهی صورت نگیرد معاینه طرفهای سه گانه یعنی ایران و عراق و صلیب سرخ نشان داد كه جسد مذكور متعلق به شهید تندگویان است. پس از قطعی شدن مسئله هیئت ایرانی خواستار تحویل وسایل شخصی ایشان شد اما عراقیها مدعی شدند محل نگهداری آن شهید در بمباران امریكاییها تخریب شده است و كلیه لوازم شخصی و مدارك از جمله ریسمانی كه با آن خودكشی كرده از بین رفته است.

این پاسخ عراقیها نشان داد كه دروغ می گویند زیرا هنگام شهادت دستها و پاهای وی بسته بود كه نتواند آنها را حركت دهد بر اثر فشار به ناحیه قفسه صدری دنده های دهم راست و هفتم چپ ایشان شكسته بود آثار طناب باعث شكستگی استخوان لامی و خون مردگی در ناحیه حلق و حنجره شده بود پزشكی قانونی علت شهادت نامبرده را به احتمال قریب به یقین خفه شدگی به وسیله رشته طناب اعلام كرد و سن ایشان در هنگام شهادت را بین 31تا 37 سال ذكر كردند . پیكر شهید تندگویان در تاریخ 25 آذر در عتبات عالیات نجف، كربلا و كاظمین با حضور اعضا هیئت و كاردار سفارت ایران و خانواده شان با احترام طواف داده شد و در تاریخ 29 آذر 1370 در مرز منظریه ـ خسروی به وسیله صلیب سرخ و هیئت عراقی تحویل هیئت ایرانی گردید.» (پابه پای آزادگان، خاطرات امیر سرتیپ عبدالله نجفی، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، صفحات 106 تا 110.)

بدین ترتیب به روشنی می بینیم که وقتی طرف ایرانی می پذیرد که جسد شهید تندگویان را تحویل بگیرد، عراقی ها او رامی کشند و بعد سعی می کنند جسد واقعی را تحویل ندهند و بعد هم با مومیایی کردن جسد سعی در نابود کردن ردهای بررسی علمی زمان شهادت می نمایند.

بررسی نمونه هایی از روایات دروغ درباره شهادت امام موسی صدر
حالا متأسفانه و باتلاش های مجدّانه (!) سایتهای ارزشی، متأسفانه همین اتفاق درباره امام موسی صدر در حال تکرار است. یعنی این سایتها با پشتکاری عجیب (!) هر رطب و یابسی که مربوط به شهادت امام موسی صدر باشد را نقل می کنند. از جمله آنها می توان به اخباری اشاره کرد که افراد مختلفی نقل کرده اند و مدعی اند امام صدر مدت کوتاهی پس از ربایش کشته شده. غیر از اینکه خود این روایتها با هم تناقض دارند، هر کدام هم جداگانه خودشان را رد می کنند.

مثلا یک نمونه اینها مربوط به منشی مخصوص سابق قذافی احمد رمضان است. طبعا به دلیل نزدیکی او به قذافی، خیلی ها حرفش را درست می پنداشتند. احمد رمضان مدعی شده بود که امام موسی صدر و دو همراهش (شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین) به دستور شخص قذافی و به دست یکی از وزرای وی به نام شریف بن طه عامر کشته شده اند. این خبر چندی گل سرسبد برخی سایتهای عزیز بود اما نتیجه بررسی ها چه شد؟ چندی بعد معلوم شد این منشی مخصوص سن و سال دار قذافی در این دروغی که گفته یک گاف بزرگ داده و آن اینکه فراموش کرده بوده آن مباشر ادعایی قتل یعنی شریف بن طه عامر، 5 ما قبل از آن سفر امام موسی صدر و همراهانش به لیبی فوت کرده بوده است!
نمونه دیگر این اخبار، چیزهایی بود که یکی از اعضای سابق مجلس رهبری انقلاب لیبی گفته بود. عبدالمنعم هونی شخصا 5 روایت مختلف (!) درباره کشته شدن امام موسی صدر نقل کرد ولی در هر 5 روایت مدعی شد باجناق او که خلبان مخصوص قذافی بوده است مسئول انتقال جسد امام موسی صدر به محل دفن بوده و 4 سال بعد از آن برای آنکه نتواند چیزی را لو بدهد سر به نیست شده است.

این خبرها انتشار وحشتناکی پیدا کرد و خیلی ها را مطمئن کرد که امام صدر کشته شده است. اما نتیجه این یکی جالب تر بود. نیازی نبود به تناقضات درونی روایت برای اثبات دروغ بودنش استناد کرد چرا که خود جناب هونی چندی بعد در مصاحبه هایی علنی اعتراف کرد که آن ماجراها را شخصا ساخته است! وقتی دلیلش را پرسیدند گفت که می خواستم پرونده قتل مشکوک باجناقم بررسی شود به همین دلیل آن را با پرونده امام موسی صدر گره زدم تا توجه ها به آن جلب شود!!

آخرین نمونه این اخبار مربوط به عبدالله السنوسی، مسئول دستگاه اطلاعاتی لیبی است که بعد از سقوط قذافی به موریتانی گریخت ولی در آنجا دستگیر شد و بعد از چند ماه کش و قوس، چند روز پیش به لیبی تحویل داده شد. جالب است که در همین مدت کوتاه تحویل داده شدن به لیبی تا به حال از او سه نقل قول مختلف درباره کشته شدن امام صدر نقل شده است. در یکی گفته شده امام صدر با قذافی درگیری فیزیکی پیدا کرد و کشته شد. در دیگری گفته شده اصلا بدون اینکه با قذافی دیداری داشته باشد مستقیم به قتلگاه برده شد و در آخری هم با اشاره به محلی خاص به عنوان مدفن امام ادعا شده با انجام آزمایش دی ان ای مشخص شده جسد مربوط به امام است و حالا همه باید درباره تشییع جنازه امام و محل دفن امام در بیروت و یا جنوب برنامه ریزی کنند! 

خنده دار بودن این قضایا در اینجاست که کسی اصلا نگاه نمی کند این روایات چقدر متناقض است. مثلا در ابتدا ادعا شده بود که حتی گذرنامه های امام صدر و همراهانش موقع دستگیری سنوسی همراه او بوده است. این خبر هم پخش شد و کسی اصلا فکر نکرد شخصی به هنگام فرار چرا باید در بین آن همه پرونده ی جنایات قذافی به سراغ این پرونده بود و بعد هم به جای برداشتن اسناد مهم، گذرنامه های بی ارزش را برداد! جالبتر اینکه کمی بعد معلوم شد اساس گذرنامه ها در همان زمان ربایش توسط قذافی به ایتالیا فرستاده شده بود تا ادعا شود امام صدر لیبی را ترک کرده اند و این پاسپورتها از سالها پیش در پرونده این ربایش در لبنان مضبوط است! 

داستان وقتی جالبتر می شود که بدانیم وزیر خارجه لبنان عدنان منصور به همرا قاضی پرونده امام صدر در لبنان، چندی پیش از تحویل داده شدن السنوسی به لیبی، به موریتانی سفر کردند و شخصا دیداری 5 ساعته با السنوسی داشتند. همین دیروز در روزنامه معتبر الاخبار لبنان خبری از طرف این هیئت نقل شد که سنوسی سعی داشت که خودش و قذافی را در این قضیه بی گناه جلوه دهد (که طبیعی هم هست) ولی مطلقا و مطلقا و مطلقا حرفی از کشته شدن امام صدر نزد!

حالا پیدا کنید پرتغال فروش را که اصلا معلوم نیست این خبرهای اخیر منتسب به سنوسی صحیح هست یا نه. آدم یاد آن جریان می افتد که خسن و خسین دو دختران معاویه در را شیر بر سر مناره درید! و بعد معلوم شد که حسن و حسین بود نه خسن و خسین، دو پسر بودند نه دو دختر، فرزندان حضرت علی بودند نه فرزندان معاویه، گذشته از آن، شیر نبود و گرگ بود، سر منار نبود و ته چاه بود، ماجرا هم از بیخ دروغ بود!

حالا برگردیم به ابتدای کلام، آیا در این وضعیت حساس، کسانی باید اصرار داشته باشند صرفا برای افزایش بیننده سایتشان و با نوعی نادانی عجیب، با سرنوشت یکی از بزرگترین افتخارات تاریخ تشیع بازی کنند و هر حرف بی مزه ای را راجع به کشته شدن ایشان نقل کنند؟ دوستان، اگر راجع به زوایای قضیه آگاهی نداریم، مطالعه کنیم، اگر هم وقت مطالعه نداریم، دست کم اخبار این موضع را از تنها منبع رسمی آن در ایران یعنی خانواده امام موسی صدر پی گیری کنیم. آیا سخنان مکرر در مکرر خانواده امام موسی صدر و در خواستهایشان از رسانه ها برای بازی نکردن با سرنوشت این پرچمدار مقاومت را نشنیده ایم؟ نکند ما هم خدای ناکرده، ناخواسته و نادانسته، تندگویان دیگری بیافرینیم. آن روز، مباد.