مردم کشورهای مختلف، لیبی را باکودتای سرهنگ قذافی و ژست‌های‌گاه و بی‌گاهش می‌شناسند; اما ماهیت حقیقی دیکتاتوری رهبر لیبی را از غروب تلخ ۲۱ دسامبر ۱۹۸۸ و قتل عام مسافران هواپیمای مسافربری پان آمریکن شناختند.
نویسنده: علی ودایع
مردم کشورهای مختلف، لیبی را باکودتای سرهنگ قذافی و ژست‌های‌گاه و بی‌گاهش می‌شناسند; اما ماهیت حقیقی دیکتاتوری رهبر لیبی را از غروب تلخ ۲۱ دسامبر ۱۹۸۸ و قتل عام مسافران هواپیمای مسافربری پان آمریکن شناختند. در مقابل این فاجعه، مردم ایران و لبنان بودند که از مدت‌ها پیش‌تر با ربوده شدن امام موسی صدر به هویت پلید این دیکتاتور پی برده بودند.
رهبر شیعیان لبنان، زمانی که این کشور درگیر جنگ‌های داخلی بود و نگرانی از حمله اسرائیل بیش از پیش جامعه لبنان را تهدید می‌کرد، برای فراخواندن لیبی به حمایت از لبنان رهسپار آفریقا شد; سفری بی‌بازگشت و آغاز اسارت یک اندیشه.
امام خمینی (ره) برای پیگیری سرنوشت چهارمین فرزند آیت الله صدر به رهبران عرب آن زمان مکاتبه می‌کنند و خواهان پاسخ روشن از لیبی می‌شوند و پس از بازگشت به ایران، سفر قذافی به تهران را منوط به آزادی سید موسی صدر می‌کنند. پس از انقلاب اسلامی پیگیری‌های دولت ایران یا جدی نبود یا آنکه نخواستند نتیجه روشنی در پی داشته باشد. روابط ایران و لیبی همواره رابطه‌ای ناهمگون بوده است. از حمایت این کشور از موضع امارات در پرونده جزایر ایرانی تا رابطه پنهانی با اروپا و اسرائیل و پیشنهاد کشور اسراطین، علا مت سوال‌های فراوانی را در رابطه با لیبی و دیپلماسی ایران قرار داده است. رابطه ایران و لیبی با روی کارآمدن دولت نهم رویکرد جالبی پیدا کرد تا آنجایی که رهبران این کشور، انقلابی و مسلمان خوانده شدند.
در طول تمام سی و اندی سال گذشته که از سرنوشت امام موسی صدر یا گسترش روابط با لیبی پرسیده شد همواره یک پاسخ واحد از سوی مقامات دریافت شد; پرونده امام موسی صدر پیگیری می‌شود اما روابط ما با لیبی همچنان گسترش می‌یابد. به ادعای دستگاه دیپلماسی ایران موضوع ریاست لیبی بر اتحاد عرب و شورای امنیت دلیلی بود بر گسترش روابط. اما این کشور نتوانست در رابط ایران با اعراب تاثیر جدی بگذارد و نکته جالب‌تر آنکه لیبی در کنار روسیه و چین به قطعنامه ضدایرانی شورای امنیت رای مثبت داد. به راستی چرا ایران اسلامی که همواره خود را مدافع حقوق مستضعفان می‌خواند و ازکشورهای مختلف در برابر ابرقدرت‌ها دفاع می‌کند از حقوق یک ایرانی که تاثیر بزرگی بر جامعه شیعیان لبنان داشته، آن طور که شایسته است دفاع نمی‌کند؟
جای آن دارد دولتمردان حداقل برای حفظ ظاهر هم که شده از مقامات لیبی بخواهند از سرنوشت این اندیشمند ایرانی ربوده شده خبری داده شود. لیبی کشوری است که امروز به واسطه بهره‌مندی از منابع نفتی و معاملا ت سرشار با کنسرسیوم‌های نفتی می‌خواهد چشمان مدعیان غرب را بر جنایاتش ببندد اما لکه ننگ ربوده شدن امام موسی صدر موضوعی نیست که قابل معامله باشد.