امام موسی صدر در مدت ۲۰ سال رهبری انسانی و موفق شیعیان لبنان فصل جدیدی از حیات اجتماعی ـ سیاسی مردم محروم آن کشور را گشود، او در ۲ جبهه ایران و لبنان تلاش کرد عظمت شیعیان لبنان را به آن‌ها بازگرداند و زمینه پیروزی انقلاب اسلامی را فراهم کند.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران (ایکنا)، نهم شهریور سال ۵۷ و چند ماه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی استکبار جهانی توسط معمر قذافی رهبر لیبی با اطلاع از نقش امام موسی صدر در وحدت شیعیان لبنان این رهبر شجاع، خوش‌فکر و با‌بصیرت را ربود، امروز پس از ۳۰ سال از این اقدام جناینکارانه علی‌رغم تلاش‌های دولت ایران و لبنان از سرنوشت او خبری نیست، اما راه و هدف او پیوند‌دهنده بیش از پیش ملت ایران و لبنان است. امام موسی صدر در روز ۱۴ خرداد سال ۱۳۰۷ در قم دیده به جهان گشود.
وی در سال ۱۳۲۲ رسما به حوزه علمیه قم پیوست، امام موسی صدر دروس فلسفی را نزد حضرات آیات سید‌رضا صدر و علامه سید‌محمد حسین طباطبایی در قم فرا گرفت. امام موسی صدر در اواخر سال ۱۳۳۸ و به دنبال توصیه‌های آیت‌الله بروجردی، سرزمین مادری خود ایران را به سوی لبنان ترک کرد. اصلاح امور فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه شیعیان لبنان از یکسو، و استفاده از ظرفیت‌های منحصر به فرد لبنان جهت نمایاندن چهره عاقل، عادل، انساندوست و با زمان مکتب اهل بیت به جهانیان از سوی دیگر، اهداف اصلی این هجرت را تشکیل می‌داد.
او برای نیل به این اهداف، و با توجه به جغرافیای اجتماعی و سیاسی لبنان در منطقه و جهان، از همان بدو ورود فعالیت‌های خود را سه حوزه موازی سازماندهی کرد. الف- بازسازی هویت، انسجام و عزت تاریخی شیعیان لبنان ب- پرچمداری حرکت گفتگوی ادیان و تقریب مذاهب در لبنان ج- تاسیس جامعه مقاوم و مقاومت لبنانی در برابر تجاوزات اسرائیل او از سال ۱۳۴۳ و یک سال پیش از تأسیس جنبش فلسطینی فتح، در پی اندیشه تبدیل جامعه مصرفی لبنان به جامعه‌ای مقاوم در برابر تجاوزات آینده رژیم صهیونیستی برآمد.
وی در بهار سال ۱۳۴۴ گروهی از جوانان مؤمن شیعه را به مصر اعزام کرد، تا در دوره‌ای شش ماهه فنون نظامی را فرا گیرند. با بازگشت این جوانان که اولین کادرهای مقاومت لبنان بودند، عملیات ایذایی مشترک رزمندگان فلسطینی لبنانی در شمال فلسطین اشغالی آغاز شد و جنبش امل شکل گرفت. او نه تنها بنیانگذار جنبش امل سازمان سیاسی نظامی شیعیان لبنان است، بلکه از نخستین پیشگامان جنبش صلح‌آمیز خاورمیانه به شمار می‌رود.
بینش و بصیرت سیاسی امام صدر بعنوان یک سیاستمدار و عالم اندیشمند، آزاداندیش و تیزبین تنها به جامعه مسلمانان شیعه محدود نمی‌شد، بلکه به دنبال پیش بردن و حفاظت از همکاری، همبستگی و همزیستی میان همه طوایف و گروه‌های دینی و مذهبی داخل لبنان بود. او اگرچه لبنان را محل اصلی فعالیت‌های خود قرار داده بود، اما هیچگاه از دیگر مسائل جهان اسلام غافل نبود. انقلاب اسلامی ایران، امنیت حوزه‌های علمیه، اتحادی عربی اسلامی جهت مبارزه با اسرائیل و گسترش تشیع در آفریقا، مهم‌ترین دغدغه‌های خارج از لبنان ایشان را تشکیل می‌دادند. به دنبال شهادت حاج آقا مصطفی خمینی در پاییز سال ۱۳۵۶، امام موسی پسر عموی خود شهید آیت‌الله سید‌محمد باقر صدر را بر آن داشت تا بیش از پیش به حمایت از امام خمینی برخیزد.
وی در بهار سال ۱۳۵۷ «لوسین ژرژ» نماینده روزنامه لوموند در بیروت را به نجف فرستاد، تا با انجام اولین مصاحبه بین‌المللی با امام خمینی، افکار عمومی جهانیان را با انقلاب اسلامی ایران آشنا سازد. بنیانگذار جنبش امل در دیدارهای مکرر سال ۱۳۵۷ خود با رهبران سوریه، عربستان سعودی و برخی دیگر از کشورهای جهان عرب، اهمیت انقلاب اسلامی ایران، پیروزی قریب‌الوقوع آن، و ضرورت همپیمانی آنان با این انقلاب را به آن‌ها گوشزد کرد.
وی در شهریور ۱۳۵۷ و یک هفته پیش از ربودن شدن خود، با انتشارمقاله «ندای پیامبران» در روزنامه لوموند، امام خمینی را به عنوان تنها رهبر انقلاب اسلامی ایران معرفی کرد. بدون تردید بزرگ‌ترین خدمت امام موسی صدر به انقلاب اسلامی ایران آن بود که در سال‌های ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۷ و پس از قریب دو دهه ترویج ارزش‌های زیبای اسلام راستین در لبنان، عموم مردم، خصوصا شیعیان و بالاخص کادرهای مقاومت آن کشور را با این انقلاب آشنا و مرتبط کرد. او در ۳ شهریور سال ۱۳۵۷ و در آخرین مرحله از سفر دوره‌ای خود به کشورهای عربی، بنا بر دعوت رسمی معمر قذافی وارد لیبی، و در روز ۹ شهریور ربوده شد.
دستگاه‌های قضایی دولت‌های لبنان و ایتالیا، و همچنین تحقیقات انجام شده از سوی واتیکان، ادعای رژیم لیبی مبنی بر خروج امام از آن کشور و ورود ایشان به رم را رسما تکذیب کرد. مجموعه اطلاعات آشکار و پنهانی که طی دو دهه پیش بدست آمدند، تماماحاکی از آن هستند که امام موسی صدر هرگز خاک لیبی را ترک نگفته است. نقش امام موسی صدر در پیروزی انقلاب اسلامی ایران وی از زمان حضور در لبنان به اوضاع ایران توجه داشت و مسائل را دنبال می‌کرد.
و همواره با رهبران روحانی و غیر روحانی نهضت چون حضرت امام (ره)، شهید بهشتی، شهید مطهری، مهندس بازرگان و دیگران ارتباط داشت و همواره پناهگاه مبارزان ایرانی بود که به علت فشارهای رژیم شاه از ایران می‌گریختند. برخی اقدامات این مجاهد راه خدا عبارتند از: سفر به واتیکان برای آزادی امام خمینی در سال ۱۳۴۲، کمک‌های مالی و اقتصادی، پناه مبارزان، ارتباطات تشکیلاتی، سفر به کشورهای مختلف جهت آشنایی آن‌ها با انقلاب اسلامی و سخنرانی‌های مختلف بخشی از تلاش‌های این مرد الهی در پیروزی انقلاب اسلامی بود.