با وجود آنکه نزديک 30 سال از ماجرای ربوده شدن امام موسی صدر می گذرد, اما هر سال خبر جديدی در مورد او منتشر می شود زيرا خانواده وی و دولت های ايران و لبنان پيگير سرنوشت او هستند. طی 30 سال گذشته رابطه ايران و ليبی هرگز شکل عادی به خود نگرفته. 30 سال پيش و در آستانه پيروزی انقلاب اسلامی, زمانی که قذافی خود را آماده پرواز به سوی ايران و ملاقات با امام خمينی می کرد به او خبر دادند که امام به قم خواهد رفت و ديداری با او نخواهد داشت و قذافی از اين سفر منصرف شد.در دوره رياست جمهوری سيد محمد خاتمی هيأتی از سوی دولت به سرپرستی سيد محمود ابطحی به ليبی رفت تا يک بار ديگر موضوع امام موسی صدر را پيگيری کند, اما قذافی در ديدار با اين هيأت حاضر نشد هيچ اطلاعی از سرنوشت امام موسی صدر بدهد. او تنها به اين هيأت گفت که با امام موسی صدر هيچ ديداری نداشته و عناصر خودسر, او را ربوده اند که وی به کار آنها رسيدگی خواهد کرد.با روی کار آمدن دولت نهم, احمدی نژاد اقدام به فرستادن هيأتی به سرپرستی پرويز داوودی- معاون اول رئيس جمهور- به ليبی کرد. اکثر رسانه ها علت اين سفر را حساسيت پرونده هسته ای ايران و رياست دوره ای ليبی بر شورای امنيت سازمان ملل ارزيابی کردند. اين سفر مورد انتقاد خانواده امام موسی صدر و جنبش امل و حزب الله لبنان قرار گرفت. در کنار تحرکاتی که دولت های ايران و لبنان بر سر پرونده امام موسی صدر داشتند, مجلس شورای اسلامی نيز وارد قضيه شد.شايد عده ای بگويند با گذشت 30 سال بايد مسئله تمام شده تلقی و از پيگيری ها دست کشيده شود اما دولت ايران نمی تواند چشم بر اين واقعه ببندد زيرا حق حاکميت ملی ايران ايجاب می کند که دولت جمهوری اسلامی نسبت به سرنوشت تک تک اتباع خود در سراسر جهان حساسيت داشته و از حقوق حقه آنها دفاع کند. ميزان دفاع هر کشور از حق اتباعش در کشورهای ديگر, نشان دهنده قدرت آن حکومت در سياست خارجی و در روابط با ساير کشورهاست.