با وجود آنکه نزدیک ۳۰ سال از ماجرای ربوده شدن امام موسی صدر می‌گذرد، اما هر سال خبر جدیدی در مورد او منتشر می‌شود زیرا خانواده وی و دولت‌های ایران و لبنان پیگیر سرنوشت او هستند. طی ۳۰ سال گذشته رابطه ایران و لیبی هرگز شکل عادی به خود نگرفته. ۳۰ سال پیش و در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی، زمانی که قذافی خود را آماده پرواز به سوی ایران و ملاقات با امام خمینی می‌کرد به او خبر دادند که امام به قم خواهد رفت و دیداری با او نخواهد داشت و قذافی از این سفر منصرف شد.

در دوره ریاست جمهوری سید محمد خاتمی هیأتی از سوی دولت به سرپرستی سید محمود ابطحی به لیبی رفت تا یکبار دیگر موضوع امام موسی صدر را پیگیری کند، اما قذافی در دیدار با این هیأت حاضر نشد هیچ اطلاعی از سرنوشت امام موسی صدر بدهد، او تنها به این هیأت گفت که با امام موسی صدر هیچ دیداری نداشته و عناصر خودسر، او را ربوده‌اند که وی به کار آن‌ها رسیدگی خواهد کرد.

با روی کار آمدن دولت نهم، احمدی‌نژاد اقدام به فرستادن هیأتی به سرپرستی پرویز داوودی- معاون اول رئیس جمهور- به لیبی کرد. اکثر رسانه‌ها علت این سفر را حساسیت پرونده هسته‌ای ایران و ریاست دوره‌ای لیبی بر شورای امنیت سازمان ملل ارزیابی کردند. این سفر مورد انتقاد خانواده امام موسی صدر و جنبش امل و حزب الله لبنان قرار گرفت.

در کنار تحرکاتی که دولت ایران و لبنان بر سر پرونده امام موسی صدر داشتند، مجلس شورای اسلامی نیز وارد قضیه شد. شاید عده‌ای بگویند با گذشت ۳۰ سال باید مسئله تمام شده تلقی و از پیگیری‌های دست کشیده شود اما دولت ایران نمی‌تواند چشم بر این واقعه ببندد زیرا حق حاکمیت ملی ایران ایجاب می‌کند که دولت جمهوری اسلامی نسبت به سرنوشت تک تک اتباع خود در سراسر جهان حساسیت داشته و از حقوق حقه آن‌ها دفاع کند. میزان دفاع هر کشور از حق اتباعش در کشورهای دیگر، نشان دهنده قدرت آن حکومت در سیاست خارجی و در روابط با سایر کشورهاست.