فرصتی دوباره برای حضور در ماه رمضان فرا رسیده است، ماهی که امام موسی صدر آن را زمانی برای درنگ کردن می‌داند.
امام صدر در پیامی که در آستانۀ ماه مبارک رمضان در سال۱۳۵۰ از او منتشر شده درباره توجه به تکراری و عادتی نشدن روزه و عبادات می‌گوید: «دگر بار، روزه می‌گیریم، شب زنده داری می‌کنیم، شعایر را دو چندان می‌کنیم و سرانجام عید را با شادمانی و خشنودی جشن می‌گیریم و پس از آن به زندگی عادی باز می‌گردیم. بدین سان سالها تکرار و بر حجم خاطرات افزوده می‌شود. اما بیم آن میرود که روزه به عادتی بیروح و شعایر آن به سنت هایی سرگرم کننده بدل و ماه رمضان از همۀ معانی اصیلی‌اش تهی شده باشد. با نگاهی سریع در مییابیم که این مشکل، یعنی مشکل و مسئلۀ روزه و رمضان، مسئلۀ همه عبادات و همۀ مناسبتهاست. این آفت به همۀ عبادات و ایام راه یافته و اماکن مقدس و شعایر دینی و همۀ آموزههای آسمانی را در برگرفته است.»
او در سخنانی در
جایی دیگر می‌گوید: «ماه رمضان زمانی است برای درنگ کردن. در این ماه مؤمن با قلبی سالم و عقلی روشن و بدنی پاک به گذشته اش می نگرد و از خود حسابرسی می کند و ارزیابی دوبارهای از کارنامۀ خود صورت می دهد و، سپس، به آینده نگاه می کند تا برای آن برنامهریزی کند و دوباره آن را بسازد و، بدین‌ترتیب، ماه رمضان ماهی سرنوشت ساز برای او خواهد بود.»
امام صدر در ادامه عنوان می کند: «
درنگ در این ماه، ماه خداوندی که سرچشمۀ دانش و اراده است، به تنهایی می تواند به ما بینشی درست از واقعیتی بدهد که در آن به سر می بریم و ناامیدی و دلسردی را از ما دور کند و مسئولیت‌پذیری برای برنامه ریزی و اراده کردن برای ساختن آینده ای بهتر را برایمان آسان میکند. تنها تأمل، که در آموزه های اسلامی برتر از عبادت شمرده شده است، می تواند روح عبادت را به آن بازگرداند و آداب و رسوم را به انگیزهای برای خدمت انسان تبدیل کند و در کالبد شعایر روح بدمد و، بدین‌ترتیب، در ماه رمضان شبِ قدری رقم زند که بهتر از هزار ماه است.»
امید که ماهی پربار و پربرکت و پر از تفکر و تامل پیش رو داشته باشیم. رمضان بر همه میهمانان جشن آسمانی مبارک.