خانم رباب صدر، خواهر امام موسی صدر و مدیر مؤسسه «مؤسسات الامام الصدر» در
لبنان طی مصاحبه منتشر نشدهای با روزنامه الشرق الاوسط چاپ لندن اظهار
داشت: «تحقیقات قضایی و اطلاعات محافل خبری جهان حاکی از آن هستند که بر
خلاف ادعای مقامات رژیم لیبی، امام موسی صدر هرگز لیبی را به سوی رم ترک
نکرده است».
خانم صدر افزود: «اگرچه هیچ مدرک مادی در دست نمیباشد، اما مجموعه اطلاعات بدست آمده تا امروز بیانگر آن است که امام و دو همراه ایشان به حبس ابد محکوم شدهاند، و هم اکنون در یکی از زندانهای رژیم لیبی بسر میبرند». وی تاکید کرد: «تمامی تلاشهای خانواده امام موسی صدر برای پیگیری سرنوشت ایشان، با در نظر گرفتن مصلحت مردم و کشور لبنان صورت گرفته و میگیرند.
اقدامات ما از روی عقل، منطق و برنامهای مدون به پیش میروند». خانم صدر افزود: «حکومت لبنان بارها تاکید کرده است که اگر موضوع امام موسی صدر حل نشود، با حضور معمر قذافی رهبر لیبی در اجلاس ماه مارس سران عرب در بیروت موافقت نخواهد کرد».
خانم صدر با اشاره به آنکه در طول سالیان گذشته از هیچ مرجعی در باره حیات امام صدر خبر منفی دریافت نداشته است اظهار داشت: «ما به خدای عز و جل توکل کردهایم و زندگی و سلامت امام را از درگاه او خواستهایم. به رضای خدا راضی هستیم و هر آنچه او مقدر کرده باشد، پذیرا هستیم».
خانم صدر در باره هدف از ربوده شدن امام موسی صدر افزود: «تردیدی نیست که قذافی مجری این توطئه بوده است. اما در مورد آمرین، من به برخی محافل عربی مشکوک هستم. برخی محافل عربی مایل نبودند که امام موسی صدر برای خاموش ساختن آتش جنگ داخلی لبنان تلاش کند.
طبیعتا اسرائیل نیز طرف دیگری است که از غیبت امام موسی صدر سود میبرد». خانم صدر با اشاره به آنکه موضوع سرنوشت امام موسی صدر با گذشت زمان کهنه نمیشود اظهار داشت: «سخن ما این است که موضوع سرنوشت امام موسی صدر باید آنگونه که شایسته است، مورد توجه و پیگیری قرار گیرد.
من بر این سخن نه به این سبب که خواهر امام هستم، بلکه به این دلیل که سخن دل همه مردم لبنان، و موضعی ملی، عربی و اسلامی است، پای میفشارم». خانم صدر افزود: «کمیسیونهای حقوق بشر، دادگاههای بین المللی و تمامی نهادهایی که از عدالت دم میزنند، در باره قضیه امام موسی صدر غیرمسئولانه سکوت اختیار کردهاند.
امامی که با یک اشاره گرفتار شدگان را رها میساخت، و با یک نامه بحرانهای قومی جهان عرب را مرتفع میکرد، امروز به عدم احساس مسئولیت، بیتفاوتی و لاآبالیگری عدهای گرفتار آمده است. افسوس که روحیه عدل و انصاف این همه از برخی مسئولین فاصله گرفته است. مسئولینی که خود را به موضوعات کوچک سرگرم ساختهاند، و در باره مسائل مهم از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکنند.»