گم نشد

او که ناپدید شد

ـ یا به قول عدّ‌ه‌ای شهید شد ـ

تا هنوز، می‌کشد نفَس.

ـ در همین دقایقی که واژه‌واژه شعر روی این سطور راه می‌رود ـ

او

پشت میز کهنه‌اش

در اتاق اوّل « مقاومت» نشسته است

او برای روزنامه‌ی «لوموند» سرمقاله می‌نویسد و

هنوز چشم روی طرح‌‌های تازه‌ی مبارزه نبسته است.

تا هنوز آب می‌خورد

از همان دو چشمِ روشن‌آبی‌اش

آتش قیام‌‌های مردمی

از همان نگاه انقلابی‌اش.

حبس شد شبیهِ یک نفَس

در گلوی بی‌قرار روزگار

سال‌های آزگار

او که نور بود و نور مانده است

می‌کند گذر

از همه دریچه‌‌های بسته‌ی سیاه‌چال‌ها ـ به سادگی ـ

گرچه بسته‌اند دست و پای نور را

دست و پای نور، هیچ‌گاه بسته نیست.

ـ اشتباه فکر کرده‌اند ـ

کار آسمان همیشه هم به شب نمی‌کشد

او که روز بود و روز مانده است

هیچ‌گاه پا عقب نمی‌کشد.

او همیشه ماندنی‌ست

او همیشه زنده است

او همیشه هست

او همیشگی‌ست.