موسی عصا نداشت.

موسی

بر ساق‌‌های بلند خویش ایستاد

و دستانش را

بر گردن درشت‌ترین ستاره‌ها

آویخت

و باریکه‌ای نور

به سمت زمین جاری کرد.

*

موسی درخت بود

و سایه عبای فیروزه‌فامش را

از سر هیچ رهگذر تهی‌دستی

کنار نکشید

ـ با این وسواس که

طبق کدام روایت

وضو می‌سازد

و به سمت کدام قبله می‌ایستد ـ

*

چشمانش

بیشه‌زاری بود

که پلنگ‌‌های مغرور

در برابر آهوانش

آرام و رام زانو می‌زدند

و تبسّمش

رمز ناگشود‌ه‌ای از وحی بود

که افسون هزار ساحر را

باطل می‌کرد.

*

موسی عصا نداشت

امّا از سنگ‌ها

چشمه‌سارانی زلال می‌ساخت

و فرشتگان هرگاه

به نام او تفأل می‌زدند

به «قولا لَهُ قَولاً لَیِّنا» می‌رسیدند.

صدای او

در فراخنای تاریک‌ترین شب‌‌های زمین

از فریاد هزار ناقوس

رساتر بود

و بی آن که خود را

قدّیس خوانده باشد

صندلی‌‌های کلیسا

به حرمت کلامش

از جا برمی‌خاستند

و صلیب‌ها

به احترام ایستادگی‌اش

تا زانو

خم می‌شدند.

*

موسی عصا نداشت

و تنها

تنها

تنها

بر زانوان استوار خویش

قدم زد

در سرزمینی که

از ردّ گام‌‌های فرستادگان خداوند

عطرآگین بود

و چنان شتابناک

تا نهایت عشق راه پیمود

که کسی درنیافت

با کدام صلیب

به بام روشن آسمان

راه یافته است؟