دکتر یوسف دانشور:«امام موسی صدر به عنوان شیوه تبلیغ از گفتوگو استفاده نمیکند، بلکه واقعا به گفتوگو معتقد است .ایشان اولا به وحدت همه ادیان معتقد بود و بعد تعدد مذاهب و ادیان را که در واقع شریعه متفاوت دارند را یک نعمت میدانست.»
نوزدهمین نشست «الهیات گفتوگو» از منظر امام موسی صدر، در روز ۴ اسفند ماه در موسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی موسسه امام موسی صدر، این نشست سومین نشست با موضوع «گفتوگو» بود که پس از نشستهای «اخلاق گفتوگو» و «فقه گفتوگو» برگزار شد.
در این نشست، دکتر یوسف دانشور، عضو هیات علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی که دارای دکترای تخصصی فلسفۀ دین از تورنتو است، الهیات گفتوگو را از منظر امام موسی صدر بررسی کرد.
دکتر دانشور در ابتدا با تعریف واژه «گفتوگو» تفاوت آن را با واژههای دعوت و مجادله مشخص کرد و در این باره عنوان کرد: «در دعوت، شما حقیقتی را میشناسید که میخواهید برای دیگران نیز آن را بازگو کنید و رابطه یک طرفه است، در مجادله دو طرف بحث معتقدند حقیقتی را میشناسند که تنها نزد خودشان است و هر یک خود را از دیگری برتر میداند و با این اندیشه به مناظره و مجادله میپردازند تا طرف مقابل را متقاعد کنند. اما در گفتوگو، دو طرف موقعیت خود را برابر میدانند و برای کشف حقیقت یا آموختن مفهومی آمدهاند و یک رابطه دوسویه و یکسانی وجود دارد.»
عضو هیات علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی در ادامه الهیات گفتوگو را معنا کرد و یاد آور شد که به عنوان یک متدین وقتی به موضع گفتوگو با طرف دیگر میرسیم باید از دین خود استفساء کنیم که چگونه عمل کنیم و چه موضعی باید بگیریم؟ آیا طرف مقابل را دارای حقانیت و حقیقتی بدانیم که قابل فهمیدن و حتی آموختن باشد. اینجاست که الهیات گفتوگو معنا پیدا میکند و راهکار میدهد.
دکتر دانشور سپس با توضیح اینکه امام موسی صدر در استخراج الهیات گفتوگو با توجه به متن و قرآن بسیار موفق بود، گفت: «معتقدم امام موسی صدر نابغه گفتوگو است، چرا که در استخراج الهیات گفتوگو با توجه آیات قرآن بسیار هوشمندانه عمل کرده است. ایشان با بررسی آیاتی که به واقع بیشتر درباره دعوت و مجادله است، الهیات گفتوگو را تبیین کرده و از طریق گفتوگو به دعوت دست میزند.»
او با اشاره به اینکه امام موسی صدر به عنوان شیوه تبلیغ از گفتوگو استفاده نمیکند، بلکه واقعا به گفتوگو معتقد است عنوان کرد: «ایشان اولا به وحدت همه ادیان معتقد بود و بعد تعدد مذاهب و ادیان را که در واقع شریعه متفاوت دارند را یک نعمت میدانست.»