امام صدر در سال ۱۹۷۸و در پی حمله اسراییل به لبنان به برخی کشورهای عربی از جمله لیبی سفر کرد.
ادامه خبر قبل...
وی در ۲۵ماه اوت سال یاد شده در پاسخ به دعوت رسمی لیبی، به همراه دو نفر دیگر به نام‌های شیخ «محمد یعقوب» و «عباس بدرالدین» به این کشور رفت و ۳۱همان ماه، در طرابلس ربوده شد.
مقام‌های لیبی ادعا کردند که آنان، لیبی را به قصد ایتالیا ترک کردند اما بعد‌ها قاضی ایتالیایی پس از تحقیقات طولانی، این ادعا را تکذیب کرد.
امام صدر رابطه‌ای با مقام‌های لیبی نداشت و در طول جنگ داخلی لبنان، موضع‌گیری وی با روش و منش لیبی مخالف بود و دیداری بین او و مقام‌های لیبی صورت نگرفت.
از آغاز ماه اوت ۱۹۷۶حمله‌های تبلیغاتی شدیدی از سوی روزنامه‌ها و طرف‌های لبنانی دارای روابط حسنه با لیبی علیه امام صدر آغاز شد.
پس از حمله اسراییل به جنوب لبنان در سال ۱۹۷۸امام صدر مقام‌های کشورهای عربی را به تشکیل همایش عربی به منظور تلاش برای پایان دادن به جنگ لبنان و نجات جنوب این کشور فراخواند.
دیدار امام صدر از لیبی با توجه به درخواست «هواری بومدین» رییس جمهوری وقت الجزایر هنگام دیدار با وی انجام شد و علت آن این بود که «معمر قذافی» تاثیر مهمی بر وضع نظامی و سیاسی لبنان داشت.
امام صدر به همراه دو نفر دیگر طی یک دیدار رسمی به لیبی سفر کرد و در هتل «ساحل» در طرابلس ساکن شد.
رسانه‌های لیبی اخبار رسیدن امام صدر به لیبی و دیدارهای وی را منتشر نکردند و اشاره‌ای به دیدارش با قذافی یا مقام دیگری نشد و تماس صدر با خارج از لیبی قطع شد.
این امر برخلاف عادت وی در سفرهای گذشته‌اش بود که همواره با اعضای مجلس اعلای اسلامی شیعه لبنان و خانواده‌اش تماس داشت.
عباس بدرالدین روزنامه‌نگار که برای پوشش خبری دیدارهای امام صدر در لیبی به همراه او سفر کرده بود نیز نتوانست وظیفه رسانه‌ای خود را انجام دهد.
بر اساس تحقیقات، امام صدر قرار بود در شب ۲۹ماه اوت ۱۹۷۸با قذافی دیدار کند اما وی پس از دیدار با برخی شخصیت‌های لبنانی، دیدار با امام صدر را لغو کرد.
همچنین تحقیقات نشان داد که امام صدر و همراهانش آخرین بار ظهر روز ۳۱ ماه اوت با خودروهای رسمی لیبی که در اختیار آن‌ها قرار گرفته بود، هتل را ترک کرده‌اند.
قذافی اعلام کرده بود که در همان روز قرار بود با امام صدر دیدار کند اما به او خبر دادند که امام صدر و همراهانش لیبی را ترک کرده‌اند.
برخی اخبار نشان می‌دهد که امام صدر با قذافی دیدار کرده و با وی درباره موضوع جنگ داخلی لبنان و نقش لیبی اختلاف نظر داشته است.
برخی منابع آگاه بین‌المللی نیز اعلام کردند که امام موسی صدر و همراهانش پس از دیدار با قذافی بازداشت شدند و تا سال ۱۹۷۹مکان بازداشتشان معلوم بود.
مقام‌های لیبی در ابتدا قضیه ربودن و پنهان کردن امام و همراهانش را انکار کردند و قذافی از سخن گفتن تلفنی با «الیاس سرکیس» رییس جمهوری وقت لبنان سرباز زد.
پس از توجه رسانه‌ها و محافل بین‌المللی به قضیه امام صدر و پس از دیدار قذافی با «یاسر عرفات» رییس پیشین و فقید حکومت خودگردان فلسطین، لیبی در بیانیه‌ای رسمی اعلام کرد که امام صدر و همراهانش بدون اطلاع مقام‌های لیبی، این کشور را به مقصد ایتالیا ترک کرده‌اند.
دولت لبنان یک هیات امنیتی را برای تحقیق در این‌باره به لیبی و ایتالیا اعزام کرد اما مقام‌های لیبی اجازه ورود هیات به آن کشور را ندادند و انجام ماموریت منحصر به ایتالیا شد.
تحقیقات امنیتی نشان داد که امام صدر و همراهانش وارد رم نشده‌اند و در تاریخ ادعایی و با نوع هواپیمایی که در بیانیه رسمی لیبی ذکر شده، این کشور را ترک نکرده‌اند.
تحقیقات نیروهای امنیتی و قضایی ایتالیا نیز نشان داد که رهبر ربوده شده لبنان وارد ایتالیا نشده یا از این کشور عبور نکرده است.
مجلس اعلای اسلامی شیعه لبنان در چندین بیانیه بر مسوولیت قذافی در ناپدید شدن امام صدر و همراهانش تاکید کرد و اظهار داشت که برخی سران عرب نیز قذافی را مسوول این اقدام دانسته‌اند.
سازمان آزادیبخش فلسطین «ساف» نیز، قذافی را مسوول ربوده شدن امام صدر و همراهانش دانسته است.
تحقیقات دستگاه قضایی لبنان نیز بر ناپدید شدن امام صدر و همراهانش در داخل خاک لیبی تاکید کرد و در سال ۲۰۰۱خانواده‌های وی و همراهانش از دستگاه قضایی لبنان خواستند که تدابیر قانونی لازم را برای توسعه تحقیقات اتخاذ کنند و دستگاه قضایی این امر را آغاز کرد.
در همین سال، «عفو بین‌الملل» در بیست و سومین سالروز ناپدید شدن امام صدر و همراهانش، گزارشی را منتشر و تاکید کرد که ادعای مقام‌های لیبی در باره خروج آنان از این کشور با نتایج تحقیقات مقام‌های قضایی دولت ایتالیا مغایر است.
تحقیقات برای روشن شدن سرنوشت رهبر ربوده شده لبنان ادامه دارد و هرچند اکنون وی در میان مردم این کشور نیست اما اندیشه‌های والایش بخصوص درباره آزادی و آزادی مطبوعات بر فضای رسانه‌ای لبنان حکمفرما است.
امام موسی صدر روزنامه‌نگاری را محراب عبادت خداوند و عرصه خدمت به انسان می‌داند و معتقد است که اگر خبرنگاران و روزنامه‌نگاران به وظیفه خود عمل نکنند معنایش این است که در دام و حیله شیطان قرار گرفته‌اند.
به باور وی، روزنامه‌نگاری از مهم‌ترین و حساسترین میدان‌های جهاد است زیرا موجب تکوین افکار عمومی و ایجاد فرهنگ در میان ملت‌ها می‌شود.
امام صدر اعتقاد دارد که روزنامه‌نگاران با بررسی وضع جامعه و ارایه رهنمود به دولت‌ها و موسسات و با مشارکت خود در اقتصاد و سیاست، جامعه انسانی را می‌سازند.
«روزنامه‌نگار می‌تواند جامعه‌ای صالح را بسازد و با انتشار مقاله، نوشتن تحلیل، چاپ عکس، انتخاب عنوان و تفسیر حوادث، فرد و جامعه را راهنمایی کند و مرشدی مخلص و راهنمایی با حکمت باشد».
وی می‌گوید: وظیفه روزنامه‌نگار این است که در راهنمایی و پند‌هایش مخلص باشد و حق آن بر گردن جامعه این است که آزادی داشته باشد و جامعه با دادن آزادی به روزنامه‌نگار، به خود خدمت می‌کند «.
امام صدر، آزادی را بهترین ابزار برای به کار بستن همه توانایی‌های انسان و استفاده از این توانایی‌ها در خدمت جامعه می‌داند و معتقد است که فرد نمی‌تواند به جامعه‌ای خدمت کند که از آزادی برخوردار نیست و چنین جامعه‌ای نمی‌تواند از همه دارایی‌هایش بهره ببرد.
رهبر ربوده شده شیعیان لبنان آزادی را اعتراف به کرامت انسان و حسن ظن به او و نبود آزادی را بدگمانی به انسان و کاستن از کرامت وی می‌داند.
امام صدر، آزادی را حق خبرنگار و روزنامه‌نگار قلمداد می‌کند و می‌گوید:
آزادی خدمتی به روزنامه‌نگار است تا بتواند کار کند و خدمتی به جامعه است تا همه چیز را بداند و آزادی جز با آزادی مصون نمی‌ماند.
به باور وی، آزادی بر خلاف آنچه گفته می‌شود، هیچ‌گاه محدود نمی‌شود و پایان نمی‌پذیرد، آزادی کامل حقی نامحدود از سوی خداوند به انسان است و آزادی حقیقی، آزادی از فشارهای داخلی و خارجی است.