امام موسی صدر: امام علی (ع) سمبل انسان یکتاپرستی است که همه چیز را با ترازوی حق و عدالت می‌سنجد و میان برادر یا نزدیکان خود و کسی که از او دور است، فرقی نمی‌گذارد.

او درد و رنج دیگران را حس می‌کرد، زیرا این حس از ایمان به خدا سرچشمه می‌گیرد و بهترین راه برای عبادت خدا، خدمت کردن به آفریدگان اوست که آفریدگان همگی عیال خدا هستند و محبوب‌ترین کس در نزد خداوند کسی است که برای عیال او سودمند‌تر باشد.

ایمان، خاستگاه حرکت امام است و همین ایمان در جایی او را برمی انگیزد و جای دیگر او را باز می‌دارد. جایی او را به بخشندگی می‌خواند و جای دیگر او را به بخل ورزیدن وا می‌دارد. هر مومنی باید اینگونه باشد. هر اندازه ایمان انسان مومن بالا‌تر رود، بر توانایی و دلاوری او افزوده می‌شود و از این روست که می‌گوییم بهترین ابزار برای پیروز شدن بر دشمن در جنگ و جهاد، بالابردن ایمان و نزدیک‌تر شدن به خداوند است.

بیایید در شب علی (ع)، شبی که علی (ع) از مرگ زندگی ساخت، ما نیز از مرگ خود زندگی بسازیم. این کار بسیار آسان است. شهادت در منطق قرآن حیات است. قرآن کتاب شعر یا ادبیات نیست، کتاب حقیقت است. می‌فرماید: «ولاتحْسبنّ الّذین قُتلُواْ فی سبیل الله امْواتا بلْ احْیاءٌ» آیا این حقیقت را انکار می‌کنید؟ منطق قرآن این است. حیات واقعی این است، زیرا وقتی انسانی شهید می‌شود، تاثیر می‌گذارد و می‌سازد و پیام خود را به دیگران و به امت بازتاب می‌دهد.